Yarım Kalan Şiir Şiiri - Ahmet Keleş

Hayat bu ya,
Bazen hazan, bazen bahar.
Baharı görmedik, hazan benim hayatım.
Oku dedi anam.
Köyden getirdiler şehre.
Bina yığınları arsında,
Hazan ve ben.
Okuyup öğretmen olacaktık,
Belki de vatanı kurtaracaktık.
Koyulduk okumaya,
Bilmiyordum vatanı sevmenin suç olduğunu.
Milliyetçiliğin sürgün olduğunu.
Olaylar, kavgalar, ölümler…
Adına terör dediler.
Ne terörü kardeşim savaş bu savaş.
Hem de adı konulmamış bir savaş.
Yetmişli yıllardı o zaman.
İlk şehitlerimizle tanıştık.
Çok şehit cenazesi kaldırdık.
Yağmurda, tufanda, hazanda.
Onlar sadece ülkü şehitleriydi.
Farkında değil di millet.
Ailesi birde ülküdaşları yanardı.
Hele o kara eylülü unutmak mümkün değil.
Şimdiki şehitlerimizi de yanıyoruz elbet.
Şehitler yine bizim şehidimiz.
Biri ülkü, biri asker şehidimiz.
Biri resmi diğeri özel şehidimiz.
Biliyor musunuz İmamoğlu’nun
Kıksekiz saatte bir simit yediğini.
Anlamadı kardeşim bize kimse.
Vatan için ölmeye üniforma mı gerekir.
Zaten vatanı karşılıksız sevdik.
Önce ülkem demiştik.
Bu hengâmede yüreğimizde vardı.
Güzelleri de sevdik.
Bir yürek iki sevdayı kaldırmadı,
Biz vatanı seçtik.
Vatanda, sevdalarımızda çok acılar çekti.
İçimiz yanıyor o zamandan bu zamana.
Bu hayat böyle biter sandık.
Adımız Ahmet olsa da,
Hep ülkücülüğümüzle anıldık.
Her fırsatta hesap sorulduk.
Artık sürülmekten yorulduk.
Bekliyorum şimdi ben.
Vatanı sevmenin kutsal,
Türküm demenin onur olduğu yıllara.
Gelin birlikte bekleyelim,
Yok, olmaz, beklemek bize yakışmaz…

10.07.2007