Yarım kalan sevda Şiiri - Orhan Korkmaz

Dallarımdan düşen yapraklardasın,
Bir sonbahar hüznü, sarı bir yalnızlık.
Rüzgarın her dokunuşunda adın savrulur,
Bir boşluk yankılanır içimde, sensizlik.

Seni sormayan sabahlara uyandım,
Her güneş ışığı, geceyi özler gibiydi.
Gözlerimde bir damla yaş,
Her biri senin için döküldü, görmedin.

Yaralı bir şehir gibi içim,
Köşebaşlarında anılar pusuya yatmış.
Her sokakta izlerin var,
Ama ayak seslerin yok, duyulmuyor.

Bir şarkı çaldığında ansızın,
Adını anmaktan korkar oldum.
Yaralarımı yeniden kanatır diye,
Yine de içimde bir yer, sana inanıyor.

Hangi dağların ardında kaldın sevgili?
Hangi rüyanın içinde saklı yüzün?
Ben düşlerimde seni ararken hâlâ,
Bir yalnızlığın türküsünü söylüyorum.

Sevmek bazen bir ateşe dokunmak,
Bazen bir nefeste tükenmek demekmiş.
Ben ateş oldum sevgili, yanarken öğrendim,
Yandıkça sana koşmayı, hep sana.

Seninle tamamlanan cümlelerim vardı,
Şimdi hepsi eksik, hepsi yarım.
Kalbimde bir dua gibi ismim,
Her gece seninle uyur, seninle uyanır.

Uzaklardan gelen bir ses olsan da,
Kalbimin en derininde yankılanırsın.
Her nefesimde adın var sevgili,
Özlemle yazılmış bir şiir gibisin.

Ve bir gün...
Bir gün sesin dokunur diye bu yaralı kalbime,
Sana kavuşmayı bekleyen bir yağmur damlasıyım,
Toprağında kaybolmayı dilemiş...

Her satır, her söz, her nefes sensin,
Sensizlik bir hicran, sen ise vuslat.
Ey gönül yaram, ey sevgili,
Ben seni sevdikçe kendimi bulurum.