Yarım Kalan Şehir Şiiri - Osman Öğütlü

Yarım Kalan Şehir

Giderken ardına bakmadın bile,
Sustu sokaklar, sustu hece.
Bir zamanlar bahardı gözlerinde,
Şimdi kış oldum, buz kesince.

Kalbim seninle bir ülkeydi,
Her köşesi umutla doluydu.
Sen çekip gidince yangın sardı,
Ne bayrak kaldı, ne sancağı durdu.

Ben seni suçsuz günüm sandım,
Alnıma yazılmış en temiz andım.
Ama sen kaderi tersine çevirdin,
Beni günahkâr, sabıkalı bıraktın.

Adımı sokaklara fısıldadın,
“Sevdi, kaybetti” diye anlattın.
Oysa ben sadece bir kalp vermiştim,
Sen onu taş gibi kırıp attın.

Şimdi her gecem bir mahkeme salonu,
Yargıç yıldızlar, şahit ay ışığı.
Sanık kürsüsünde yalnız ben varım,
Suç: Seni sevmek, ceza: Ölüşü.

Yaralarımla konuştum uzun uzun,
“İyileşir miyiz?” dedim, sustular.
Belli ki senin açtığın izler,
Bir ömür kanayacak, anladılar.

Düşlerimde hâlâ izlerin var,
Bir bakışın, bir sözün, bir hayalin.
Uyanınca anlıyorum yeniden,
Her şeyin yalan, her şeyin sahte.

Geri dönme, yolun kapanmış,
Küller içinde sevda yanmış.
Ben artık senden geriye kalan,
Bir gölge, bir enkaz, bir yarım kalmış.

Ve bil ki,
Bir gün kendi yalanlarında boğulacaksın,
Beni değil, kendini kaybedeceksin.
Çünkü ben yıkılsam da küllerimden,
Seninle değil, kendi kendimden yükseleceğim

Ozzy07 - Siyah_Kalem