Yarım Kalan Pek Çok Şey Gibi Bu Şiirin d ...

Sensizliğin uçsuz bucaksız karanlığında kayıp bu yürek
Ve daha da ilerliyorum karanlığın bitmeyeceğini bilerek
Bir sessizlik,bir sensizlik var önümde ve hayallerimi kovalayan kabuslar
Sen bilemezsin, yorgun düşürdü yüreğimi bu kovalamacalar
Çıkmak istiyorum ama izin vermiyor içimde kanayan yaralar
Daha ne kadar sürer bilemiyorum bu aldanışlar

Ve yürüyorum...
Ürkek adımlarımı atarken sadece umut var yanımda sen yoksun
Yağmur damlaları arasında seni arayan ellerim buz kesti ellerinden yoksun
Ama sen bunların hiç birini bilmiyorsun
Ben seni sevmeye bile kıyamazken,sen başka ellerde üzülüyorsun

Ve yürüyorum...
Nereye nasıl varacağımı bilmeden

Ve yürüyorum...
İçinde ''biz'' geçen bir cümleye bile rastlamıyorum
Yoluma çıkan tüm cümleler hep sensizliği anlatıyor
Sensizlikmiş burdaki bütün sokakların adı
Ve hiç ulaşmazmış toprağa güneş ışıkları
İlerledikçe öğreniyorum,anlıyorum bütün bunları
Biliyorum ki hiç bir zaman gelmeyecek buraya GÜL baharı...

İşte başladı yine içimdeki gökyüzü tir tir titremeye
Çiseleyen damlalar başladı bardaktan boşalırcasına gözlerimden düşmeye
Varsın sel bassın yüreğimi, boğulsun aşkım sessizce
Boğulsun da son vereyim bu sensiz işkenceye
Hayır... olmaz.. kıyabilirmiyim hiç senden bana kalan tek şeye...
Söz verdim ben, iyi bakacağım bendeki senin emanetine...