Trabzon'un puslu sabahı.. Trabzon soğuk, sokak soğuk, ev soğuk, oda soğuk..
Evde beş can isteyen can, dışarıda insan ve insan. Odada aş yok, aş isteyen beş can var, yoklar var.
Baba yılların yorgunluğuyla evden çıkmıştı sabah sabah.. Sanki işe gider gibi çıkmıştı sokağa.. Nereye gideceğini bilemiyordu. Yer yer eskimiş deri paltosunu giymişti.. Evde anne ve beş çocuğu kalmıştı. Evin içinde yiyecekler tüm tükenmişti. Anne çocuklarına yiyecek bulamıyordu..
Bir kızı liseyi devlet parasız okulunda okuyordu. En küçük kızı evin yakınındaki komşu kadın Nermin Teyze karnını doyurmuştu.
Oğlu fakirliğin verdiği eziklikle yaşıtlarına göre daha küçük kalmıştı.
Babanın aklında sabah evden dışarı çıktığında üzerindeki paltoyu satıp çocuklarına yiyecek almak vardı. Güçlü görünüyordu. Ama... İki üç gün önce hastane kapısında kanını tanımadığı bir adama satmıştı. Aldığı parayla eve ekmekle peynir, zeytin alıp sevinçle dönmüştü. Kadın üzgün, soru dolu bakışlarıyla kocasına baktı. Sustular, birşey söylemeden onlar da peynirden ekmekten bir parça aldılar.
Bu sabah son umut, derisi yer yer dökülen deri paltosuydu. Bunu Almanya'ya gelin giden kızı getirmişti gelirken.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta