Yarım Kalan Mektuplarım

Ah be! Bitirdi beni bu özlem, bu hasretlik,
Ne zaman istesem yaslayıp başımı dizine koymaya,
Saçlarımı okşayıp, sevmen için,
Uzattığımda ellerimi, usulca sarılabilmek sana,
Bomboş bir hayalden öteye gitmiyor işte, ne çare.

Ne çok istiyorum şimdi bu yorgun bedenimle,
Üşümüş çocuklar gibi ovuşturarak ellerimi, sana sinmek,
Sığınmak sana, ısınmak için ANNE…
Gerçi hiç çocukluğum olmadı ya, hatırladığım kadarıyla,
Olsun hiç önemli değildi. Sen vardın ya, o yetiyordu bana.

Ah be! Bitirdi beni bu acılar, dinmek bilmeyen sancılar,
Konuşabilmek vardı şimdi seninle, paylaşabilmek için,
Paylaşabilmek seninle dertlerimi, iki kelime de olsa rahatlamak,
Koklaşabilmek vardı, tüm benliğimizle sarılıp özlem giderebilmek,
Hasret giderebilmek vardı, anayla yavrunun meleşmesinde,

Vay be! Ne çabuk ayrıldın, ne çabuk yetim bıraktın,
Bunca dertle nasıl baş ederim şimdi ben ANNE…
Kiminle dertleşirim, kiminle konuşurum,
En iyi sen bilirdin, en iyi sen anlardın beni…
Bir sen düşünürdün beni, bir sen ANNE…

Hani uzakta da olsam, en azından mektuplaşırdık,
Yazardım iki satır, öperdim mübarek ellerinden,
Şimdi yazmıyorum sanma! , yine yazıyorum,
Ama mektuplarım artık cevapsız ANNE…
Cevap vermiyor kimse mektuplarıma, kahroluyorum işte.

Gülümsemeyi bile başka baharlara erteledim artık,
Hüzünler dolaşıyor yüzümde, hüzünler ANNE…
Döktüm saçları, kalan üç beş tel, onlarda ağardı,
Şakaklarım ise, sanki kardan buz kesilmiş,
Boş verdim her şeyi, inceldiği yerden kopsun diye,

Artık memlekete de gitmiyorum ANNE…
Kime gideyim, hangi kapıyı çalayım.
Kim karşılar gurbetçiyi, kim konaklar gideni.
Sen görmüyorsun, gülümsemeler bile sahte ANNE…

Bazen kendimle bile kavga ediyorum, bilmediğim bir bahaneyle,
Çatıyorum işte, hayata dair ne varsa, her şeye,
Yasaklıyorum kendime konuşmayı, gülmeyi bile,
Yaslanıp bir ağaca, susup kalıyorum öylece.

Hiçbir hayalimde gerçekleşmedi ANNE…
Kanadı yüreğimin bir tarafı hep, durmadan kanadı,
Başımı aldım daldım uzaklara, kanayan o acı dolu yüreğimle,
Ben yürüdüm, gözyaşım yürüdü, acılar yürüdü,
Ama hayallerim bir türlü yürümedi benimle ANNE…

Hasreti ve özlemi harmanladım gurbet ellerinde,
Kör satırla yardım sinemi, tuz bastım yaralarıma,
Savurdum kendimi, bıraktım öylece insafsız acılara,
Ya ben bu hasreti bitirecem, yada acılar beni bitirecek ANNE…

Artık ağlamayı da beceremiyorum Anne, ağlamayı da,
Hatırladıkça seni melek yüzlüm, boğazım düğümlenir,
Hıçkıramıyorum adam akıllı, dökemiyorum içimi,
Göz yaşlarım dert oldu içime akıyor ANNE, içime…

Sensizliği bir türlü kendime yakıştıramıyorum ANNE,
Kabullenemiyorum, başını önüne eğip, sessizce gidişini,
Karadağ’ın eteğine yaslanıp bizi uzaktan seyretmeni,
Konduramadım ölümün soğuk yüzünü sana ANACIĞIM…
Kabullenemedim, kabullenemedim…