Yarım Kalan Düş Bahçesi Şiiri - Haydar Okur

BEN SEVDALAR ÖLMEZ BİLİRDİM. ONU YAŞAMAYANLAR ÖLDÜRÜRMÜŞ MEĞER
'' Parlıyor uzakta bir mezar taşı
Gülüp eğleniyor kendi gönlünce
Soruyor bir adam rüzgara karşı
Sahibi kim gökyüzünün bu gece''
Geceler hep karanlık; ama, bu gece daha karanlık. Bir bahçede, bir başıma düşler içindeyim. Başımı çevirip karanlık ufuklara, mor derinliklere bakıyorum. Engin uzaklarda bir duvar gölgesi gibi uzayan dağlara bakıyorum. Yıldızlarda yitik... Hayaletlerin şölenlenip raksa başladığı ıpıssız bir gece... Türlü yaratıkların düşlerde can bulduğu netameli bir gece... Bense yalnızım, suskunum... Ve bir mezar taşı gibi sessizim.. Tan basımı gibi geceleri titrekleştirecek, bulutundan sıyrılmış güler yüzlü dolunayı bekliyorum.
Düş bahçesinde, düşler çindeyim...Yaprakların vedaya durduğu sarı dolamalı bir gecede. Ne gül yaprağı soldurdum defter sayfalarında, ne de kuş sesi biriktirdim fiyaka olsun diye... Bir ömür tükettim, bir sevda için...Kırgın gönlümün oylumlarında.
O gecekondu bahar yürekliyi görürseniz, ona deyin ki,beni sizlere sorarsa eğer,'' Ben onu çok bekledim. O ise gecikti. Hayır hayır gelmedi. Ben onu çok özledim, çok aradım, o ise biteviye saklandı, ya da oyalandı bir yerlerde, birileri ile.. Ne büyük yanılgı, ne denli aldanış...'' aynen böyle söyleyin. Çünkü onunla koordinatlarımız ayrıştı, rotasına başka imler yerleşti. Bense ne imge, ne de simge dünyasındayım. Uzakta parlayan bir mezar taşıyım artık.
Bu gece nasıl da karanlık. Kendi düşlerimden ürküyorum,yarım kalmış düşler bahçesinde