Ezan sesi ile uyanmıştım. Sabah ezanı diğer ezanlardan farklı bir makamda ve farklı bir hüzünle okunuyordu. Ruhumu farklı bir huzur kaplamış içli içli okunan ezan beni maneviyatın derinliklerine sürüklemişti. Hiçbir müzik, hiçbir melodi ve hiçbir söz içime bu kadar işlememişti.
Bir şehadet parmağı misali Allah’ın birliğini teyit eder gibi gök yüzüne doğru uzanmış minarelerden tevhidin sesli bayrakları dalga dalga yükseliyordu. Ezanın biri biterken öbürü başlıyordu.
Duyduğum bu ilahi çağrı, sanki ruhumu dünyevi kirlerden arındırıyor, her gün bu vakitte, yeniden dünyaya gelmiş gibi, yarı ölüm sayılan uykudan uyandırıyordu. İnsanları günde beş vakit Allah’ın huzuruna davet eden bu ilahi çağrı, sabah namazında farklı bir makamda okunuyor kalplere huşu veriyordu. Bu çağrıya önce ruh icabet ediyor ardından beden harekete geçiyordu. Zaten Hayat doğduğunda kulağına okunan ezan ve öldüğünde okunan sala arası kadar kısa değil miydi? Bu anları uykuda geçirmek ziyanda olmak değil miydi?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta