Yarım Kalan Şiiri - Ahmet Yılmaz 14

Çöle dönmüş ovaya, bir menem tohum düştü,
ne toprakta çürüdü,ne de bir çiçek açtı.
Hayatın kanunu bu,olmazsa olmayan var,
tohum için su gerek,topraksa suya açtı.
Ansızın bir zelzele, ırmaklar doldu taştı,
urtuldu yatağından ıssız çöle ulaştı.
...
Uzun uzun yıllar önce, yarım kalan bir sevda şiiriydi bu.
Yarım kalanların sızısı hiç dinmez,
en iyi sen bilirsin.
Sonra sen çıktın karşıma,
bana yeniden şiirler yazdıran kadın
...
Seni henüz kollarımdayken özlemek,
malum ayrılığın öncü sarsıntısıdır.
Dudaklarını öperken, yürek közlemek,
kalan ömrümün aşk sancısıdır.

Gülüşünü, fotoğrafta dondurmak,
ruhumun bir nebze tesellisidir.
Sol gamzene küçücük buse kondurmak,
gönlümün,gönlüne tesellümüdür.

Bu şehirde yarım kaldı, aşkımız gibi
"Umut en büyük kötülüktür, işkenceyi uzatır" demiş Nietzsche.

-En zor zamanlarımda, yanımda bir tek sen vardın.
Bu benim için çok kıymetliydi ve bunu hiçbir zaman unutmayacağım dediğinde bana;
Umudumu #yarım kalan#a teslim ettim.