Yarım kalan Şiiri - Işbara Han

Beni hatırla bir ıslık caldiginda
Güneşin her batisinda
Geceleri bir yıldız kağıdında
Dağlarda bir ses yankilandiginda

Her Yeni bir gün doğuşunda
Çay Dudaklarını her islattığında
Yüzüne her meltem vuruşunda
Yalnız kaldığında, mutlu olduğunda

Belki anlarsın kaybettiğinde herşeyi bırakıp
tek başıma yapayalnız, ölümü beklerken
Senden uzak duruyorum hep aynı duygular
Uzaklar nasıl parçalıyor içimi, yokluğunda

Yanımdayken bile o kadar uzaksın ki bana
Dokunduğunda tenim parçalanmış

Bir rüyanın külleri, savruluyor milyonluk şehirde
Gözlerim hasret kalıyor, dokunamayacak tenine
Nefesini arıyordu ruhum boralarda tufanlarda
Karanlığımda boğulurken, ışığın yansımasıydı

Kor olmuş kalbim tutuşurken senin bedenine
Suydu yüreğin içimdeki cehennemi söndürmeye
Sar, bedenimi ruhumu yaksa dahi yanan ateşin
Çığlıklar uykularımda karanlık bir zindansa bile

Düştüğüm yollarsa, ben yine koşuyorum sana
Kalbinse dikenli patika, kanasın ayaklarım yine
Aldırmıyorum canım yansada ruhum yanında Kara gecelerde ki günüm, sen bana haramsın

Roma'sın sen; ben, yolları sana çıkan frolansa
Eyfelsin sen; ben seni kalbinde saklayan Fransa
Baharsın sen; geldiğinde çiçekleri açan ben
Cehennemin ben; içimde yanan ateşsin sen

Yalnız yürüdüğüm sokaklarda yüzüme çarpan
Yağmur tanem...
Ben Yaktığım sigara,sen içime çektiğim duman
Öldürüyorsun beni, sakince, bu verdiğim savaşta
Ben, bir sana indiriyorum tüm yelkenlerimi
Savaşım başlamadan daha.....
Esaretteyim ruhuna, her gün doğuşunda