Yarim İSTANBUL Şiiri - Nilgün Kozan

İstanbul!
Adını yazarken titriyor ellerim.
Seni yaşamak nasıl bir heyecan bilmiyorum.
Her nefesimle seni içimde yaşatmak istiyorum.
Bir mavi çığlık değilim belki dalgalarında dans eden,
Ama içimdeki fırtınalar çıkıp gelmiş gibi yosun kokulu gözlerinden.
İstanbul!
Seni düşleyen bir yürek var uzak diyarlarda.
Ayakları sokaklarına bir dokunsa,
Dokunduğu gibi dokunur Mecnun’un Leyla’sına.
Biliyorum İstanbul,sen de beni düşünüyorsun,
Yaşıyorsun,içimde benimle nefes alıyorsun.
Gün geçtikçe büyüyen sevdam,bulutlara tutunup,
Bir seher vakti yağacak,sana ulaşacak.
Eyüp’te,Sultan Ahmet’te ezan seslerini ıslatacak.
Geride kalan şehirleri bir bir unutup,
Toprağınla bütünleşecek ruhum,İstanbul’a uyanacak!
Mukaddestir her zerre toprağın,
Peygamber dudaklarında okunmuş çünkü adın.
Islanır gözlerim,bakamam sana uzaktan bile.
Yüreğimde öyle bir yer edindin ki kendine,
Dokunamam sol göğsümün üstüne koyduğum resmine,
İstanbul,gerdanındaki çifte köprülerin incinmesin diye.
Her gece hayalinle kapanır bu gözlerim,
Dinle beni ey İstanbul! Sanadır bu sözlerim.
Yıllarca seni görmeden sana sevdalı yaşayan,
Milyonlarca aşıktan sadece biriyim ben.
Gecelerin sürme çeker mavi gözlerine, karanlığıyla
Her adımda inleyen,dert dolu,yorgun sokaklarınla,
Hayata küsmüş bağrı yanık insanlarınla,
Güzelsin sen sevdamın şehri,hem varlığın hem yokluğunla.
İstanbul!
Seni yaşamak istiyorum,tüm güzelliğinle en derinden,
Sen de iste beni doğup büyüdüğüm bu şehirlerden.
Artık sana geleyim,ayrılmayayım, tarihi ben yazdım diyen,
Çağ kapatıp, çağ açan Haliç‘inden, Rumeli’nden...
İstanbul!
Karanlık şarkılara adın olmuşken meze,
Marmara’nda yıkayıp çıkarayım onu yeniden temize.
Fatihler gibi top sesleriyle olmasa da,
Fethedeyim senli gönülleri,karanfiller takayım Karşıyaka’na.
Boğazında bir yalı ayırmasan da bana,
Yinede geleceğim sana,razıyım parklarında bir banka.
İstanbul!
Dokunayım bir gece vakti sana,
Sabahlara kadar ıslanayım yağmurlarında.
Deli divane gibi sırılsıklam olayım Beyazıt Meydanı’nda.
Sabah güneşi vururken ıslanmış ruhuma,
İçtiğim çayla ısınsın içim adalar yolunda.
Sevgilileri buluşturan sensin Kız Kulesi’nde,
Beni yarsız bırakma İstanbul,vuslatı birleştir isminle.
Vefalı yarimsin İstanbul!
Ne yana baksa seni görür bu yürek.
Yalnız bırakmadın düşlerimdeydin hep,gerçek olana dek.
Kalabalıklarının arasında sana aşık biri dolaşacak unutma.
Sevgimi veriyorum sana ey vefalı yarim!
Beni verdiğim sevgiyle karşıla, mahzun bırakma.
Her medeniyetin beşiği sende,kucak açtın tüm sevgilere.
Ben seni beşikten beri büyüttüm içimde,
Vefalı yarimsin dedim, al beni de,
Al ki senli nesiller yetiştireyim sevginle.
Taksim’de aşık olayım sevdiğim gence,
Göz göze gelip sonra geçeyim yanından, sessizce.
Sonra,bir gün vapurda martılar birleştirsin ellerimizi.
Marmara’nın koynuna simit parçaları bırakırken dokunayım ellerine.
Seninle birlikte seveyim, onu da delice.
Yalnızlığımı paylaşayım seninle İstanbul!
Gün gelip de sevdiğim ebedi aleme göçünce.
Yaşadığım her nefes İstanbul olsun,
Ağlarken İstanbul aksın gözlerimden.
Ruhum en son seni seyretsin teninden çıkmadan önce,
Fatih’te bir camide son nefesimi vereyim tekbir sesleriyle.
İstanbul! Ey vefalı yarim! .
Bakışlarım seninle dolu; gülmem sen,ağlamam sen....
Ah sen! Bir başkasın sen.
Hasreti, sevdayı İstiklal’de gide gele öğreneyim senden.
Ne çok yangın var içimde bir bilsen...
Boğaziçi’nden vapur geçermiş her akşam,
Seni her halinle seyredebilirmiş o vapurda insan.
Öyle söylediler bana,hiç görmedim o halini inan.
Her gece gözyaşlarımla dua yolluyorum semaya,
Yar eyle Allah’ım İstanbul’u bana
Onu bensiz bıraksan da, beni onsuz bırakma!