Yarim İstanbul Şiiri - Güli Zar

Yarim İstanbul hatırlarmısın? ?
Bizi tanıştıran Kız Kulesi, birleştiren Boğaz Köprüsüydü? ?
Ortak arkadaşlarımız Kadıköy; Üsküdar,Ortaköy,Taksim di..
Her buluşmamızda; avuç avuç hatıralar toplardık
Denize karşı...
Beykoz'da çayımızı yudumlar,
Martılarla özgürlüğümüzü tartışırdık..
Hafta sonları en uğrak yerimiz olan Galata köprüsünden
Salardık sınırsız düşüncelerimizi kaçıp giden balıklara..

Yarim İstanbul,hatırlarmısın?
Beraber binmiştik Nuh'un gemisine
Olmasaydın kim üşütür, kim yakardı beni?
Kim dokunurdu Ruhuma,hercai yakamozlu gecelerde?
Kim öperek uyandırırdı gizemli,ılık esintili sabahlarda?
Ve kim yaslardı başımı güçlü omuzlarına?
Yıkılmaz Ulu bir çınarsın..
imkanlarımdaki imkansızlığım...
Vazgeçilmezimsin işte..
Yarim istanbul
Denizler şahidimdir,
engin ufuklara açılmış olsamda arada,bağlandığım tek limansın..
Buğulu gözlerlede baksam,seçeceğim tek resimsin..
Yarim İstanbul! !
Geceler adını yıldızlarla dizmiş gerdanına..
İçindeki seni, sana bırakmışım...
Çocuk hallerini,ölü gürültülerini..
Yarim İstanbul! !
Bazen reddi mirasçı oldun aşkta,
Bazen muaf olunmayacak acılar sundun,
Beni türkücü yaptın kapında,
Ama herşeye rağmen,
Bazen aç,bazen susuzum sana..
Tam dört mevsim gibisin,
İlk bahar ımız, ilk tanışmamızdı.
Ne çok heyecanlar filizlenmişti içimizde..
İlk bakışmalarımız, ilk kaçışlarımız,
Değmeden dokunduk birbirimize..
yaşamak hayatın ortasında seni..
Beraberliğimiz yazdı..
Düşücelerimiz yalın ayak,
Hayellerimiz çıplaktı.

Yarim İstanbul! !
Kimi zaman büyülü çayırlara uzanıp
.Dans eden perileri izledik buğulu göklerde..
Kimi zamanda yorulup uzandık, hayatın kıyısına bom boş ve öylece..
Kış gelmedi gelmesinde..
Yudum yudum içtim düşüncenden,
Yaşlanır aşkımız öpmeden gidersen..

Yarim İstanbul! !
Çek perdelerini kapat ışıklarını,
Nice günahlara, nice acılara gebe olunduğun görünmesin...
Tıka kulaklarını,
Benden başka kim anlar,kim duyar, sancılı haykırışlarını?
Özlemin çemberinde yuvarlanırken tükenmesin sevdan,
Matem tutma gelip geçici bunlar..

Yarim İstanbul! !
Kaldırımlarını süslerken derin yalnızlığım,
Aşk can çekişiyor...
Sen kalabalıklara karışıyorsun..
İşte o an,terk edip gitmek lazım seni...
Ve İstanbul gölgesindeyken ecelin,
O an... ölüp gitmek lazımdır belki? ?

çekmeköy/ ist. 12/4/2006