Kendimle konuşmaya başlayışımın bilmem kaçıncı saati
Uyku yok, zaten uyku bana gelse ben kendim de yokum.
Yoksulluğun maneviyat halinde ki karşılığıdır durumum
Odam dağınık ve sıradan bir ben
Kendine bile sahip olamayan bir insandır karşımda ki
Onun karşısında ki boşluğum ben..
Ve aslında koca bir yokluğum.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta