(hayatın, insanı yaraladığı durumlar olur çokça. / o zaman, kendi içine kaçış önemli bir çıkış yolu gibi gelir; / yani, kendi içimize kapanış! .. / bu hâl,bir anlamda insanın kendi (ulaşılmaz korunağına) kapaklanması gibi bir şeydir; ki adeta dizlerinin üstüne çökmüş, alnı secde eder gibi toprağa gelmiş/..güçsüz, kuvvetsiz, teslim olmuş bir zavallı, ya da bir cenin gibi... / böyle resmetmişimdir hep o psikolojiyi... (tecrübeyle sabit, kendimden biliyorum) bu hâl û ahvâl, kişinin annesinin karnında iken kendini huzurlu ve güvende hissettiği fetüs hâlidir / ki aslında bu, (oldukça etkili olan) bir korunma şeklidir... o biçimin ardındaki mânâ teşrih edildiği vakit görülen: cenin hâline indirgenmiş, acz içindeki insanın, (bir méâlde) yeniden doğacağı, yani hayata tekrar kaldığı yerden katılacağı zamana kadar kendini onarma, yeniden var etme savaşımına katkı sunacak bir prosesin gerekliliğidir... / hani deriz ya hep “zaman en büyük ilâç” diye.../ san ki, bu süreç bir bakıma, zamansallıktan arınmış erbain’dir.../ ve, bedeni tokluklardan, gülüşlerden, uykulardan utanır olan, yaşadığı o kırılma noktasından sonra, ârz û âcuna dair hiçbir şeyi kaldıramayan insanın, ister “çile-î merdan” olsun, ister “çile-î zenan” / bir anlamda, ‘simûrg-u kaknûs’ün kendini küllerinden yeniden yaratması gibi, bu kez kendini kendinden doğurma vaktidir... hâl bu ki; bu ‘kötü’ dünyaya bir çocuk getirmek ne kadar doğrudur? .. sözün vesselâmı; / içinden çıkmamalı hiç insan... ölmek için, insanın kendinden daha iyi bir mezar yok çünkü... ! beni bir daha doğurma anne! ..)
ağustos on yedi.
ışığını içinde sakladı çiminigaga,
ve biz yürüdük geçtik karanlıktan kanatarak dizlerimizi
ve buradan doğdu ışık
Tamamını Oku
