Yargılanamamışlıklar Şiiri - Zafer Başkaya

Merhaba;
Adını bilmiyorum aslında. Ancak içimde kuramadığım cümlelerin, bastığım toprağın veyahutta sevgiliye okunmayan her ne kadar şiir varsa sensin suç ortağı yardım ve yataklıktan. Hiç bir mahkeme kurulamadı insanların nezdinde sana dair ve insanlık hiç bir darağacını dikemedi göklere ayaklarını kesmek için yerden. Hep umutlar oldu yerle bir olan, hayaller gömüldü adı soğuk mermerlere yazılmış kimsesizler mezarlığına. Kimseyi tövbe ettirmedin mesela günahlara, sen günahlara gebe kalan şuan bile seninle yüz yüze gelmek için onca günah işliyorken insan. Sen zifiri karanlığa boğan ve çıkış yolu diye ufacık bir ışığa koşturan. Sen yolun sonunda masumiyeti dar ağacında sallandıran. Ne kadar da tanısam ve ne kadar da bilsem kötülüğünü ezbere sana en sadık, sana en kanmış ve sana en büyük hizmet eden hizmetkarın olarak yazıyorum. Bu ünvan benim hayatıma inat. Bu nam benim nam-ı değer ve terk-i diyar olduğum kendimden. Karşına çıktığım senin silüetin, soyutlandığım benliğim, kanım parmak uçlarımda damlayan ve kalem tutan ellerim artık iyi bir tanıdık eskilerden. Mezartaşı konulmamış ve selası okunmamış bir mezarın mal sahibiyim. Arkana bakmamış gidişinin; ilk adımını attığın o anı ile hayatıma bir Araf koymuş, o arafta kaybolmuş gibiyim. Beni öldüremezsin. Katledemezsin mesela duygularımı; karşına çıktığımda boynuna ilmiğini geçirmiş, kendi taburesini kendi tekmelemiş kadar özgür cümlelerimle, kendini hapsedişi ile çiçeklendirdiği toprağına ve kendi üzerine kendini bir yakamoz misali yansıtan biriyim. Bir sıfırdan büyüktür. Bir başıma sıfırın altında ezilir gibiyim…

Şimdi Çek git gücün yeterse. Ardına bile bakmadan sırala ardı sıra adımlarını. Gücün yeterse terket defnettiğim benliğimi bu hayattan. Gidişinle dolacaksa gözlerim. Islatacaksa yanaklarımı kendi yağmurundan. Gün yüzü görmesin ulan.