Yargısız İnfaz Şiiri - İsa Kahraman

Hani, kalbin merhamet, ve de şefkat doluydu,
Suçsuza idam verdin, bu ceza nasıl uydu.?

Yazık, günah değil mi, bir kere dinleseydin,
Sonra da azarlayıp, " Git başımdan " deseydin.

" Savunma Hakkı " yoktu, susturdun sen suçsuzu,
Önce bir yara açtın, sonra da bastın tuzu.

Bir haftalık hapisle, kurtulacak mahkümu,
İdamla yargıladın, sen de adalet bu mu? .

Neymiş efendim suçu, yarım saat bekletmiş,
Aşkını sana sunmuş, kalbini teslim etmiş.

Hak'mı dır, reva mıdır, böyle suça bu ceza,
Şahit olmadı buna, ne yer, ne gök, ne feza.

Sen Sultansın, o köle, istersen astırırsın,
Celladına emir ver, bir de kalbini kırsın.

Diyelim ki, suçu var, cezası ağır değil,
Suçlu, duygulu insan, duygular sağır değil.

Kaldı ki, af diledi, senden bir de Allah'tan,
Ama sen anlamadın, ah'tan, vah'tan, eyvahtan.

Çok ağlattın garibi, ben gördüm, ağlıyordu,
O artık bir isyankâr, durduramaz bir ordu.

Dua ettim Allah'a, yumuşatsın yüreği,
Yoksa yıkılacaktır, dev çadırın direği.

Ağlıyor, çırpınıyor, feryat, figan ediyor,
Umurunda mı sanki, şair elden gidiyor.

Bir şairdi, azabı, çekeni tanıyorum,
Suçunu da öğrendim, demem, utanıyorum.

Üç gün hapiste yatsa, çakacağını sandı,
Bu kadarcık suç için, idamla yargılandı.

Af çıkmazsa, o şair, bir gün mutlaka ölür,
O şairle birlikte, koca sevda gömülür.

Şairdeki o hâli, gördüm de çok üzüldüm,
Benim sevdiğim etmez, o bülbüldü, ben gül'düm.

Bu işkence, bu zulüm, gerçekten yaşandı mı,
Ben gördüm, kabul edin, yeminimi andımı.

İsa Kahraman