Yargıç Şiiri - Erdem Gümüş 2

Dokuz ekim bindokuzyüz yetmiş bir
O gün;
Adaletin adı Ali,
Hukukunki El/verdi;

Kanun,
Zülfükar kılıcından keskin;
İki yanı bilenmiş bıçak...
Kararlar,
karadan daha kara,
İçtihatlar;
Kerbelaydı.....

Deryaları demiyorum sayın yargıç,
Deniz'i demiyorum Deniz'i
Deniz'ler asılır da,
Sahi sen;
Düşünceleri asabilir misin sayın yargıç?

Duydum ki;
Sen hükmüne ağlar sanarken Deniz'i;
"O" arkandaki " adalet" yazısına gülmüş...

En çok da buna yandı Mukaddes,
Buna kahroldu Cemil...
Ben de,
Sana şiir yaktım sayın yargıç...

Dinle,
Dinle ne diyor ozan,
"Şairi demiyorum sayın yargıç şairi,
Şairi de asabilirsin Pir Sultan misali..
Şiiri tutuklayabilir misin peki…?

Sanırım;
Üç yiğit kendi "vatan masalını yarattı" sayın yargıç...
her sevda kendini astırdı;
Mukaddes ana,
yarasına tuz bastırdı.

Ve sanırım ki;
adalet kendi kalemini kırdı,
cürmü kadar yer yaktı,
Aslında yanan vatandı...
Bilir misin bu acıya Cemil nasıl dayandı?

Altı mayıs bindokuzyüz yetmiş iki;
Züleyha'nın kuyuya düşerken Yusuflar,
çakallara av oldu Aslanlar,

sadece sen değildin pişmanlığına inananlar,
Sahi,
Sahi suçlu muydu üç fidanlar
Vicdanın berat mı?
Ve,
Şimdi,
Adalet sana da lazım sayın yargıç

Tıpkı kör testere gibiydi bin Dokuz yüz seksen...
Ekseni sapıtmıştı Evren,
Yer gök zifiri karanlık anlar,
Sanki Kenan eliydi ulucanlar. ...

Kâh sağlı
Kâh sollu,
bir ordan astı
bir burdan...

Oysaaaa...
Oysa istersen;
Bir yağlı urganla,
çocuklara salıncak da kurabilirdin. ...
Sen katli seçtin,

Erdal'ın yaşını büyütürken;
Adalet'inkini küçülttün sayın yargıç....
Farkında mısın?