Yargıç Şiiri - Dinmez Er

Yargıç

Sert mizaçlı, aykırı, somurtkansın diyorlar.
Sebebim…
Sinsi, karanlık kollarında gecelerin
Görünmez gözyaşları, acılar içinde büyüttüm,
Yaşattım tutkulu sevdamı.
Şimdi o, benden unutmamı istiyor.

Karmaşık duyguların sarmalında bunalıyorum.
Ağırlığı altında eziliyorum terk edilmişliğin,
Çavlanların, pınarların serinliğini özlüyorum.
Perdelerin ardına gizliyorum ateşli başımı,
Omzuna başımı yaslayacak bir dost arıyorum.
Gönül yarası, kalp ağrısıyla,
Yalnızlığın girdabına salmayacaktın.

“Yalnızlık sessizlikten değil, boşluktan oluşuyor” *
Söylemini kabul etmiyor, inanmıyorum.
Mavi gök, mavi deniz, yeşil orman, fauna,
Yalnızlıkların boşluğunu dolduran doğa,
Duygusal bir şiirsellikle sabahlar olur.
Çıkmazda ki adaletsiz yaşam nasıl yön bulur?

Kulakları sağır eden sessizlikte,
Eski bir eşya gibi bir kenara bırakılmak,
İşlenmemiş suçun cezası mı olmalı?
Sözcüklerin yetersizliğinden,
Tümcelerin anlamsızlığından bizarım.
Ah hayat! Bakmadın hiç yüzüme,
Erken yaşlandırdın.
Yanlış yaptın!
Dünümü sorguluyorlar bugün,
Geçmişimi irdeliyorlar,
Kimsin sen! Diye sual ediyorlar,
Yaşlı bir dünyalı, âşık bir Ademim,
Prototip yetiştirilmiş biri değilim.
Ya da hiç kimseyim!

Soğuk, acıtan sessizlik, sonsuz ıssızlıkta,
Sisler içinde dipçik gibi karşımda duruyordu
Ateşli bakışlarıyla görkemli gençliğim!

Dinmez ER / Çeşme / 2016. 12.07 /

*Küçük İskender*