Yargı Şiiri - Atilla Özişitmez

Bu gece, çok ince bir çizgi üzerindeyim
öyle keskin, öyle yalın bir çizgi,
rüzgar hangi taraftan eserse
diğer tarafa düşürecek beni,
bir tarafta yaşanmışlık
bir tarafta yaşanacak karanlık.
Hiç bir şeyi anlamak istemiyorum
kavramak çok acı tüm yaşananları
ve öylesine korkunç ki
tutarsız bir hayatın anlamı,
bir tarafımda kar, tipi, boran,
bir tarafımda kırkikindi yağmurları,
baharsa gelmeyecek kadar uzak,
beynim kendi sınırlarını zorluyor
neyin kavgasını veriyor bilmiyorum.
Gözlerimdeki ışıltı,
yıldızlara göç etti,
yüreğimi bir kutuya koyup
rafa kaldırdım,
geriye kalansa,
görmeyen, bilmeyen ve anlamayan
umarsız bir kadavra,
bir tarafımda kuytu bir orman,
bir tarafımda dağların dorukları,
ne tarafa gideceğimi bilmiyorum.
Bu gece, acımasızca kendimi yargılıyorum
söz hakkım bile yok biliyorum
karar açıklanıyor:
-idam-
sabaha karşı infaz edilecek diyorum,
herşey bitmeli, yok olmalı
tüm yaşananlar,
ama, insanın celladı kendi olunca
çekemiyor ipini,
bir tarafta birden soluksuz kalmak,
bir tarafta yavaş yavaş yok olmak,
silinip gitmek hayattan,
lanetlenmiş şehirler gibi.
Bir yaprağın ucundaki çiğ tanesi gibi
hayata tutunuşum,
ufak bir sarsıntıda yerlere düşecek
ve paramparça olacak,
toprak açmış ağzını bekliyor düşmemi
zakkum çiçeklerini yeşertmek için,
güneş doğsa diyorum, toprağa düşmeden,
buharlaşsam uçsam gökyüzüne
hiç bir şeyi kavramadan,
bir tarafımda bulutlar,
bir tarafımda sonsuz evren,
uçup gitsem diyorum
tutarak çocukluğumun ellerinden...