Yarence Şiiri - Murat Ülkü

Umuda hayale konulmuş bahis
Aşılmaz engellerle yıldırmış yeis
Tuzaklar kuruyor doymayan nefis
Ölümü unutan dünya ya dalıyor yaren...

Hüzün bulutları doldurmuş göğü
İyilerin yüzü hiç gülmüyor yaren
Kalbi kötü olanın kurusun kökü
Masumlar mazlumlar artık ölmesin yaren...

Soyuyor soğana çevirip Allah diyorlar
Kör kurşunla katledip kader diyorlar
Taciz edip pişkince rızası vardı diyorlar
Ruhsuz müsveddeler rağbet görüyor yaren...

Sararıp düşüyor dalından sevgisiz yaprak
Nefret ile çöl oluyor verimli toprak
Sevdikçe sevdiler dünyayı oldular korkak
Sindirilmiş iyiler sadece buğz ediyor yaren...

Aşkla heves karıştı döndü seraba
Sevmekte sevilmekte döndü azaba
Çıkarsız sevdalar döndü ince hesaba
Duygusallık cazibeye yenildi yaren...

Gizlenmiş her köşeye gaflet dalalet
Şehvetin lüksün peşine düşmüş cehalet
Sadece bir hatun ismi bitmiş adalet
Güçlü zorbalalar haklı oluyor yaren...

Söktüler sevgiyi yürekten nefret ekildi
Saygının üzerine kara kalem çekildi
Kötülerin üzerine güzel urba dikildi
İyiler herkesi kendi gibi sanıyor yaren...

Alimler sindirilmiş ilim saçmıyor
Susturulmuş ağızlar bıçak açmıyor
Dönen fırıldaklar gözden kaçmıyor
Ülkenin geleceği pusuyla ölüyor yaren...

Her şey ortada şahit istemez
Suç belli ceza belli kanıt istemez
Maktul katilden diyet istemez
Kök salmadan fidanlar kuruyor yaren...

Yarenim yarence yalanıma kendim kanarım
Gördüğüm her rüyayı gerçek sanarım
Yıkılan umutlara ağlar yanarım
Olan güzel ülkeme oluyor yaren...