Yaren Şiiri - İsmet Bozkurt

Vakit gece yarısıydı, uykum yine kaçmıştı, pencereden kar’ın yağışını seyrediyordum. Radyoda ise kısık bir sesle şarkı okunuyordu. “Bizim şarkımız”. Kar öyle güzel yağıyordu ki bembeyaz kelebek gibi uçuşuyordu havada lapa, lapa. Odam sıcacıktı. Kim bu manzarayı görüp de düşünmez ki, kim özlemez ki uzaktaki yareni, dostunu.
O geldi aklıma birden, içeri yavaş, yavaş soğumaya başladı. Bende üşümeye başladım düşündükçe.
Radyo sustu…., şarkı bitmişti. Merak ediyordum o ne yapıyordu kimi düşünüyordu? Ben öylece, saatlerce pencereye asılı kalmıştım. Sonra ne oluyor diye kendime sordum.
Sol yanımda hafif bir sancı kendini hissettirmeye başladı. Titremeye başladım, nefesim kesiliyordu, kafamdan silmeye çalıştıkça beynime yerleşiyordu sanki. Bir anda odam aydınlanmaya başladı. Geldiğini hissediyordum. Sanki bana ellerini uzatmış gülümsüyor, hadi tut diyordu … sana geldim, bense hem mutlu hem de şaşkındım. Sevinç ten ağlamak istiyordum. Ya hayalse, gerçek değilse diyordum, Allah’ım! .. kalbim durmak üzereydi sanki. Orada öylece kalakaldım konuşamıyordum, sanki yaşadığım bir günahın bedeliydi bu. Ben bu haldeyken o nasıldı acaba, bunu düşünmek bile acı veriyordu. Yatmak gelmiyordu içimden, yatak bana soğuk bakıyordu. Saatlerce sigaranın dumanını seyrettim, çünkü onu görüyordum. Gözleri yaşlıydı ve bana gel diyordu.
“Sabah gün ışığıyla gel”.
Sabah olur muydu, gider miydim? Uzun, uzun düşündüm…. Hayır gidemezdim, gitsem gelemezdim. Gelmek mümkün mü? Anladım ki düşünmekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Görmediğim yaren’i. Bir daha görebilecek miydim? O ümit hiçbir zaman bitmeyecek bende. Hep o anı bekleyeceğim… bekleyeceğim…. bekleyeceğim…