Zaman izini sürerek kirli bir sabahla soluklanıyor.Tenim su tomurcuklarında ıslanıyor.
Yaşlıydı bu kent ve rüzgar.İnsanlar yalanlarla yıkanıyordu.Yangına durmuştu yürek ve bu yangında su suçsuzdu.
Yaren zaman yeşile dokundukça sarartıp döküyordu. Acılar tozlu raflarda yerlerinden alınıp tozları silinip yerlerine konuluyordu. Denizler, dalgaları gizlenerek seviliyordu.
Giyinmiş kuşanmış ağaçlar dayamış alnını güne, dallarında kuşları dinliyordu.Sesler geçiyordu kıyılarımdan.Tanıdık değildi çoğu. Ve kimliksizdi.
Nendeler niçinler yaren. Bir baykuş yalnızlığında öterken, yıldızlar tutuşuyordu gök tavanında.
Koyu karanlıktı. Karanlıkta tanınmıyordu gül. Yaren karanlık gizliyor kirlenen her şeyi. Çocukları düşündüm.Süt kokan ağızlarında taşıyorlardı sevgilerini.Ve istedim yürek yurtlarına girmesin yokluğun elleri
Yaren bu kimlikler neden kimsesiz.. Bu nedenler niçin siz.Yarınlar neden bensiz. Dağ doruklarında soluklanıyorum yaren. Esen duru yellere söylüyorum düşlerimi. Düşlerim de bitti yaren. Düş satıcıları da gelmez oldu.Bekliyorum. Beklemek boşlatıyor yüreği.
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
