Yare Mektup Şiiri - Nilufer Ucuk

şuan kar yağıyor dışarda.
camdan baktım yağışına
yerde ki beyazlığa...
neden her kara baktığım da sen gelirsin aklıma...
oysa seninle hiç kartopu oynamadık ki.
karlarda belenmedik çocukça.
karlı bir gece de
pembe panjurlu evin şöminesinde
meşe odunları yakıp,
birbirimize sarılıp sıkıca
ne rakı,şarap,şampanya
ne de viski yudumlayıp
alevleri izlemedik ki...
karlarda el ele koşmadık...
karın beyazlığı mı hatırlatır seni bana
yoksa soğukluğu mu?
neden ey sevgili neden?
kar seni hatırlatır bana?
desene ki;
sen beni hiç çıkarmazsın ki aklından.
sana her şey beni hatırlatır...
öyle ya... hiç çıkmazsın ki aklımdan.
nereye baksam sen,
nereye gitsem sen yüreğimdesin...
sende dersin ya ruyalrimda hep seninleyim diye.
haklısın............
öyle ya... sen hep benimlesin...
ağlasam yanımdasın,
gülsem yanımdasın.
çünkü gözyaşım,gülüşüm sensin.
her gülen yüzde seni görürüm.
her isyan eden yürekte seni bulurum.
her harlanan ateşte gözlerin...
gözlerin hep usumda...
birisi askla bakar
çünkü o diğerinden küçük.
en çok onu severim ben.
çünkü o benim gibi yaralı.
yüreğim de senden dolayı karalı...
digeri bir başka sevdalı bakar.
sanki ruhumu okumak,derinlere inmek ister.
daha dün indin ya oralara...
gördün ya ikizini ikrar da...
şimdi cismin uzaklarda sevdiğim.
ruhunsa benimle...
sen şimdi uykuda...
bense...
rüyanda benimlesin değil mi?
hayal etme,yok öyle birşey mi diyorsun?
belkide haklısın...
ben kuruyorum usumda....
sevgimle kal,gerisini hiç düşünme....
......................................