Yare Mektup Şiiri - Ahmet Suçiçek

Varlığında ki yokluğun beni hüsrana boğuyor,
Sana küs olduğum zamanlarda ki gidişin
Beni öylece ortada bırakıp bitirişin
Kefenim gibi oluyor.
Sessiz duran bedenimde içimi parçalıyor yüreğim,
Ama ne olursa olsun
Hep yollarına bakacak kadar da sana âşık gözlerim.

Gidiyorsun beni yıkıyorsun beni perişan ediyorsun,
Bir tek seninle mutlu olabilecek ben
Beni çaresiz kimsesiz bırakıyorsun,
Bana gülmeyi sen öğretmiştin
Şimdi ağlatıyorsun diye kızmıyorum sana,
Güldürsen de ağlatsan da ben seni seviyorum.

Beni yarım bıraktın hatta canımı aldın
Binlerce kez ellerinden tutmuşum neye yarar,
Ebediyen sana sarılamadıktan sonra
O elini tuttuğum zamanlar da hep acıdır zarardır bana,
Ben aşkı her hali ile sevmeye razı gelmişim
Ben seni canımdan can bilip sevmişim,
Beni düşündüren aşkta ki karım veya zararım değil
Beni düşündüren seni canıma can bildiğimden
Seninde acı çekip üzülmendir
Bu yüzden korkuyorum
Ben kendimi değil hep seni düşünüyorum,
Söylemekten asla vazgeçmem seni seviyorum.

Hayallerim vardı,
Hayallerimin bir gün daha ömürleri uzasın diye
Ekmek su oldum hayatımdan ömrümden aldım onlar için,
Şimdi gidişinle hayallerimi tek bir kıvılcım da yakıyorsun
Belki sende beni çok seviyorsun sende üzülüyorsun
Belki seninde benli hayallerin var
Ama ben değil sen gidiyorsun ve herşeyi sen bitiriyorsun.

Sen benim güneşimsin,yaşama sebebimsin,
Yaralarıma mehlemimsin,ömrüm boyunca tek dileğimsin.
Sensizliği nasıl kabullenirim senden nasıl vazgeçerim,
En iyisi sen git ardına bile bakmadan git
Yüreğimde ki ateş ile azar azar küllenirim
Asi bir rüzgar ile dağılıp belki biterim
Ama ben varya ben yinede vazgeçmem seni severim.