Yare Azat! Şiiri - Kübra Yurduseven

Ömrümün kıyısına birikiyor avazlar.
Gölgemden kalkıp gidiyorum aşka
Seni ekliyorum içimin en eksik yanına.
Sağır ediyor gözlerin çığlıklarımı
Arıyorum; gitmek yada kalmak arasındaki yalnızlığımı…
Neyin küsüşlüğüydü, sende büyüttüğüm.
Bu kırgınlık kimeydi, neydi?
Göz kapaklarımdan döküldü sevda
Sen kalanlarınla yola çıkarken;
Sol yanımda hüznümü delen bir bıçak
Her nefesimde canımı parçalayan…
Soluksuz ömrümde çoğalıyor adın
Esir ülkeme vuruyor geçmişin ahı
Kan öksürüyor mevsimlerim
Harf harf söküyor yokluğumun sancısını…
Asi sabahlarımın avazı düşüyor koynuma
Cümlelerim delik deşik senden sonra.
Yine yaralarım kanıyor,sen damlıyorsun saklıma…
Sersefil bir düşten uyanıyorum
Yokluğunun felçli karanlığına.
Cam kırıkları koyuyorum ceplerime
Bana seni unutturmaya çalışıyorum..
Yastığımda uzuyor bir gece yürüyüşü
Yalın ayak koyuluyorum.
Sen su gibi akıyorsun ayaklarımdan
Ben yolumu kaybediyorum.

Kayalara saklanmış umutlar var
Bileklerimde korkunun izleri.
Alnımda üşüyor soğuk bir kış gecesi.
Ağzımda kuruyor sana büyüttüğüm tüm sözler
İçimde bir cellat var,sabrı törpüleyen.
Noktasız bir kentin karanlığında beni bekleyen.
Giz bırakıyorum aşka, her adımımda; sorgusuz gidiyorum.
Sen parmak izlerinle yüreğime basınca
En derinimde,can veriyor solumdaki bıçağa…
Mahpus gülüşler saklıyorum,seninle var ettiğim sandıkta
Şimdilerde aşk küflü hücre kokusunda.
Ve ayrılığın en kekremsi tadına, düş vuruyor
Sızılarımın mavi yalnızlığında…
Efsunlu bir hüzün hayat
Tam ortasına apansız düşmüş sen!
Öylece, kendince, beni eksiltircesine…
Ve bütün bunlara direnmek zorunda olan ben;
Kurşuni sancılar eşliğinde
hayatla ölüm arası bir yerde
Kendimi arıyorum!
Tanımadığım bir suret aynada, bu kim,diye soruyorum.
Yaralarım dile geliyor, ben susuyorum..!