Yardım Şiiri - Serkan Karabulut

yatanları gördüm kaldırımlarda
kimsesiz, güçsüz ve aciz.
boş gözlerle bakarken umarsız.
zulalarında hep bir şişe şarap.
hayat kimilerine şans veriyordu,
kimilerine şanstan da öte …
ama bu insanı bir yere kadar tutuyordu
sansızlar diye nitelenenler de
hep kendi tırnaklarıyla yoğuruyordu hayatlarını.
kimseye ihtiyaç duymaksızın, belki de kimsesiz…
bazen tercihleri kendimiz seçeriz
hep istediklerimiz elde edemiyoruz.

kaldırımlarında yatan insan manzaralarını gözetledim İstanbullun
beklentisiz,
mutsuz.
kimse bu yolu seçmez,
ya sebepleri vardı,
ya da bunun için sebep gerekmiyordu.

peki siz gördüğünüzde ne yapıyorsunuz?
ani bir bakışla yakalayınca gözleri gözlerinizi
ne hissediyorsunuz?
Korku?
Üzüntü?
Yahut buraların yaşanmaz hale geldiği?
Yürüyüp gidiyor musunuz önlerinden aldırmadan?
bizim duyguya, onların ilgiye muhtaçları varsa
ilgi sevgiden geliyorsa ve sevgi de ilgiden,
o vakit hepimizin bir birine ihtiyacı var demektir.