Zihinlerin zorlandığı, mantıklı delillerin sorgulandığı sonsuzluk…
Aynen insan zihni gibi…
Evren, sonsuzlukları kapsayan, sonsuzlukta var olan bir bütünlük halinde…
Bir zerrenin oluşumuna bile, tüm gücüyle katkıda bulunur…
Zerrenin ise evrene faydası olmaz…
Evren için tanımlamalarda, sınırlaması olmayan diyebilirmiyiz?
Sınırlama…!
Sınırlamaların olduğu...
Evrenin katkıda bulunduğu yaratılan…
Baki kalan, yok olmayan, bitmeyen, tükendikçe artan…
Aynen var edenin ölümsüzlük şerbeti içirdiği ruh gibi…
Aslında evren, insan!
İnsanın ruhu bakidir, ‘’Ölür ise ten ölür, Canlar ölesi değil’’ demiş Koca Yunus…
Evrenden bahis etmiş…
Sen evrensin, Eyy İnsan...
Veya başka bir açıdan bakalım…
Hepimiz bir nefesiz, buğday ise cismimiz…
Nefesi veren, ölümsüzler ölümsüzü, zamandan münezzeh, ‘’O’’ değil mi?
Evet, ‘’O’’…
Onun nefesini taşıyan insan, nasıl ölümlü olabilir ki?
Takılıyoruz, cisme…
Cismi baki kılmak için vakitler harcıyoruz…
Beden çok akıllı…
Eyy insan diyor bizlere, bırak ruhunu, beni ebedi kıl…
Çünkü eziyet ediyor ruha, aç kalıyor, acıyor, acıtıyor, kırıyor, kırılıyor…
Desek ki ruhun sesiyle, ‘’Sen bir gün çürümüş buğday olacaksın, bana nefes üfleyen baki’’…
Ölümsüzlük doğuştan kodlanmış insana…
Farkına varmak, farklı bakmak şart…
Ruhumuza zihnimizi köle edelim…
Bedenini ruhunun dili yapanları, dost edelim…
Göreceğiz ki, ruhun hizmetkarı zihnimiz olmuş, zihnimizin kölesi ise cismimiz…
Ruh ne derse, cisim onu yapacak ‘’İLAHİ’’ emir ile…
Öze dönecek ''ÖZ BENİ'' Terennüm edecek...
Emrah Bekci 2Kayıt Tarihi : 30.10.2013 18:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!