Yaratılış Şiiri - İbrahim Efe Gökçimen

Adem vardı huzura,
Eğildi ilahının önünde.
İlahından öğrendi, insan nedir?
Ne için yaratıldım, dedi.

Öğrenmeye açıktı Adem,
Hemen öğrendi ve kavradı.
Bir soru sorardı içinde,
Ne için bu yaratılış?

İlahı Adem'i şerefli kıldı,
Secde etti binbir melek.
Az değildi sayıları,
Fakat biri reddetti Adem'in şerefini.

Allâh emretti, Adem'in önünde eğil.
Yapamam; ben şeytanım, dedi.
Adem şerefliydi ama,
Kabul etmeyi reddetti.

Allâh Adem'i Cennet'e aldı,
Binbir güzelliğin içindeydi...
Fesat şeytan işe koyuldu,
Adem elmayı yedi.

Kötü gözü açılmış gibi oldu,
Utandı halinden.
Mecbur kalıverdi,
Hemen yaprak bulup örtündü.

Utandı İlahı'nın önünde,
Affetmez sandı.
Bilmese de o El-Vedud idi.,
Merhamet etti kuluna.

Adem dünyaya indi,
Nesli ile büyüdü.
Başkaları aldı yerini,
Gördü yaratılışın anlamını.