Yaratılış Şiiri - Abdullah Oral

Biz insanlar her zaman her şeyi ister arzularız da hiç düşünmeyiz sonrasının ne olacağını ve yarattığımız değerleri vergi olarak kabulleniriz sonrasını tanrıya havale ederiz bir öğrene bilsek kendi içimize bakmayı o an sorular kalmayacak ….

YARATILIŞ

Tarih yıkamaz keskin direncini bilgeliğin
Bir avuç yürek değişimlerde alevlenen
Ve kardelen kızılı deli hoyrat korkular
Biz ki mantar gibi biten aşkların öyküsü
Ki bizsiz soluklanamaz şafaklar..

Kaçıncı yaratılışın ilk kıvılcımlarıdır bilinmez
Özlem yangını gözlerden akıtılan
Ter dökülen gecelerden soluk soluğa
Devşirme sevinçler yüreğinde gecenin
Bebek yüzlü gülüşlere adanan….

Tarumar edilmiş evrenin incinmiş yüzlerinden
süzülerek dökülmekte
hüzünle tutsak sevdalar

kırılıp dökülen kadınlar vardı
çocuk harcında insanın.
Varlığı varlığımızın öteki adı
Yaşamın mayalandığı döl yatağında.

Sancılı gecelere yayılır iken gergin sinirler
Varlığa kök salmaktadır yeni canlar
Rengi silinir yürek çarpıntılı seslerin

Tırnak içinde ihanet yücelmesidir değerler
Sezgisel dünyalar topluyorum avuçlarımda..

Suluğunu tutmuş iki çift göz açılır dünyaya
Umudun sevdanın ve yaşamın rengidir evren

Bazen hırpalanıp kırılsa’da tutkuları belleğimizin
Ki kırılma noktasıdır varlığın.
Sen yinede kulak asma bunlara
Umut gayrı kızıla çalar çocuk.

Kara yüzlerine kıvılcım düştü dağların
Şimdi bütün ağaçla ağırdan mora çalar

Nehirler asılı insan yüzlerinde
Dökülmeğe hazır gülüşler saklı
Ki önümüze katıp kovalamak kaldı sefaleti.

Yurtsuzluk ağrıları büyütenler vardır döşlerinde
Bil ki gün gelecek onlar
Engebeli yollarında düşe kalka yaşamın
Nasırlı elleriyle çizecekler resmini aydınlığın
O gün
Dışlanmışlar sokak lambaları gibi
uzaktan bakmayacaklar
zengin sofralarına bizim çocuklar.

13 aralık 2005
Abdullah Oral Ankara hasta hanesinde sakat bir çocuğun beyin ameliyatımı yaptıra bilmek için yaratmışlığın utanç veren ezikliği ile bir annenin çaresiz çırpınışlarıydı yaşadıklarım.