Yaratılış Şiiri - Abdulkadir Çelik 2

Yokluğun yok olduğu bir ortamda
Bir kandil yanıyordu sadece bir şua
Bir kıvılcım çıktı o kandilden birde hava
Hava değil, sanki bir nefes, bir sözdü.

O söz Emir oldu; Künfeyekün!
O Emirle kıvılcım tohumu oldu yaradılışın
Kalem ve Levhaya dönüştü, Elif,Lam,Mim
Kalem yazdıkça levhadan çıkan kıvılcımlar

Yedi Parçaya bölündü, Her parçası bir Evren
Her Evren de oluşan milyonlarca gezegen
Her Evren; O levhanın bulunduğu arşın
Gölgesinde kalan; Çevresinde bir noktaydı.

Kalem yazdıkca Levha sarsıliyor, sallanıyordu
Levha için kurulan arş bile Fayda etmiyordu.
Artık dönüş yoktu, Hameletül arş! Olacaktı.
Can bulacaktı Cebrail,Mikail,İsrafil ve Azrail

Bir nefes, bir hava daha çıktı o Kandilden
bu nefes hafif soğuk ve nemliydi öncekinden
Künfeyekun! dü. çıkan nefes Ama farklı dilde ve tonda
İşte O an Ruh verilmişti. Arşı tutanlara ve Dörtlere

Dörtler takılmasın kafana Peyğamberleri ve Kitapları düşün.
Melekler, insler ve cinler hepside dörtlerden düşün.
Tıpkı Adem gibi hepsinin sırtında gizlenmiş ruhları düşün
Bak işte sende oradasın, eğer görebilirsen düşünebilirsen.

Daha fazla gidersem; Kafan almaz benim gibi;
Abdulkadir; Bir yanın kıvılcım, bir yanın kuru saman gibi;
Muallakta savrulurum, atılmışım hallaç pamuğu gibi
Otur yerine, kıl tefekkür ile zikrini, şükrünü,fikrini