Yarasın Sana Koca Dayı Şiiri - Müslüm Kadir

Sonbahar hüznüne terkedilmiş
Bir garip adam yaşardı Bahçe Sokak ta
Eski zamanı hatırlatan
Baba yadigarı ahşap evinde
Fırtınalara direnen yaşlı bir çınar

Yıllar önce terk etmişler eşiyle çocukları
Bir daha arayıp sormamışlar merak edip te
Kapısını açık bıraksa da dönmemiş bekledikleri
Hıçkırıklara boğulsa da yüreğindeki
Mezarlara gömmüş hüzünleri

Saçları bembeyaz dişleri dökülmüş olsa da
İhanetlere uğrasa da o kaybetmemiş neşesini
Erik ağacının gölgesinde
Kurulan çilingir sofraları
Mangal başı sohbetleri
Neşeli kahkahalarla avutmuş kendini

Onu çok geç tanıdım
Sonra komşu olduk
Herkez ona DAYI derdi
İyi yürekli cömert biriydi

Efkarlanınca kafayı çeker
Naralar atardı tam bir belaydı
Mahalleli ondan çekinirdi
Beni çok severdi aramız iyiydi

Ara sıra yanına giderdim
Birlikte rakı içip sohbet ederdik
Yemekle pek arası yoktu
Bir erik tanesiyle bir büyük rakıyı içerdi

Annesini çok severdi
Nazlanır şımarırdı çocuk gibi
Bir gün onuda kaybedince
Sonunda yapayalnız kaldı

Ondan sonrada iflah etmedi zaten
Kendini tamamen rakıya vurdu
Günlerce evden dışarıya çıkmadı
Son gördüğümde bir hayli çökmüştü

Sık sık rahatsızlanmaya başladı
Birkaç kez hastaneye kaldırdılar
Bir çok hastalık çıkmış vücudunda
Kısacası doktor içersen ölürsün demiş

Bir süre ara verdi istemeyerek
Biraz düzelir gibi oldu ama
Eskisi gibi olamadı bir türlü
Atın ölümü arpadan olsun dedi
Sabredemedi yine başladı rakıya

Ne olduysa ondan sonra oldu
Ciğerleri bitince kan kusmaya başladı
Artık zevkten değil ölmek için içiyordu
Mangalıda sönünce
Etrafında kimseler kalmadı

Bir akşam üstü eve dönerken
Yol kenarına düşmüş yerde yatarken buldum
Sırtlayıp evine götürdüm
Yatağına yatırırken fark ettim
Gözlerinden yaşlar süzüldüğünü

Sabah merak edip evine uğradım
Kapısı aralıktı sesi çıkmıyordu
İçeriye girdiğimde
Rakı şişesine sarılmış hareketsiz duruyordu

Hayatta her şeyden vazgeçmişti de
Son nefesinde bile
Çok sevdiği rakıdan vazgeçmemişti
Ona bir tek söz söyleyebilirim
Yarasın sana be koca dayı….yarasın