Yaranamadım Şiiri - Mehmet Nacar

Sevdana düştüğüm günlerden beri
Ya divane oldum, ya da bunadım.
Kırdığım dostlarım dönmedi geri,
Yine de gönlüne yaranamadım.

Serseri bahtımın değişmez huyu,
Peş peşe tükettim kahveyi çayı
Seninle yaşadım geceler boyu.
Yine de gönlüne yaranamadım.

Düşmanın gülüşü yaktı çıramı,
Sözlerin doğurdu ikiz yaramı,
Sayende unuttum helal haramı,
Yine de gönlüne yaranamadım.

Yıllardır kurduğum sarayı yıktım,
Saygılı, sevgili gözlerden çıktım,
Sevdanın yoluna aklımı döktüm,
Yine de gönlüne yaranamadım.

Yüzüme bakanlar divane sandı,
Vuslata koştuğum yollar usandı.
Mecusi ateşin bağrımda yandı,
Yine de gönlüne yaranamadım.

Belimde üst üste hasret kuşağı,
Şeytanlar çözemez, kördüğüm bağı,
Unuttum aileyi, evi, ocağı,
Yine de gönlüne yaranamadım.

Gözümün yaşından taşarken göller,
Halimden utandı gezdiğim çöller.
Bin kitap yazardı, döktüğüm diller,
Yine de gönlüne yaranamadım.

Vefasız bahtımdan vuslatın ahtım
Sevginin köşkünde çürümüş tahtım.
Karanlık ömrüne nurlu sabahtım,
Yine de gönlüne yaranamadım.

Kuşkulu aklında şeytandı melek,
Senin de zihnini kahretti felek
Ömrüme giydirdin ateşten yelek,
Yine de gönlüne yaranamadım.