Yârân-ı Aşk Şiiri - Gönül Çalımlı

Çağın en ahlaksız yerinde durmuşum
karga boğazlar,bol yürekler
kötü şarkıcılar

Sıkılmadınız mı? kendinizi göstermekten
oysa ben 14'ünde
akasya ağacının kollarına uzanarak
kitap okuyup
uçurtmalar uçurtmaya gelmiştim
ne diye bozuyorsunuz ki
çocukluk hayallerimi
ne diye devletin duvarını çarptınız
perdesiz pencereme

lâkin gördüm
içinizde ne öyle geniş bir mavi
ne öyle dupduru bir dağ varmış sizin

sözde toprak ana üşümesin diye
sıcacık genç bedenleri veriyormuşuz

sözde savaşlarda işte
sırf bu yüzden icat edilmiş
toprağın göğsü
birilerinin çekmecesiymiş sözde

sözde nefes alıp veriyormuşuz
nefes alıp
bundan daha feci bir utanç var mı? diye sormamızda
arsızlığımızdanmış işte

çağın en puşt yerinde durmuşum
artık hangi söğütün arkasına saklansak
kendi yalnızlığımızın
ensesinden yakalıyoruz

işte tam da ben sana
hep bu
şiirlerden düştüm
yârân-ı aşk'ı da
üşümeyi de
yanmayı da
ne güzel öğrettin öyle.