Bir İsmail Abim vardı çocukluğumda..........Çok yaramaz olmasına, bazen beni dövmesine rağmen, çok severdim onu.Zaten yaramazlığı yüzünden sık sık annesinden dayak yer fakat yapacağından geri kalmazdı. Onun yediği dayağı bir başkası yeseydi, hastanelik olurdu. Galiba o sopaya pişmişti. Komşular öyle söylüyorlardı. ” Sopaya pişmek ” - annemim söylediğine göre - sopa yemekten bir ders çıkarmamak, yapacağından vazgeçmemek anlamına geliyormuş. O kadar dayak yer, gözünden bir damla yaş akıtmazdı. Ne canı gür bir çocuktu. Yer dayağı, “ Acımadı ki acımadı ki,” diyerek annesine arsız arsız sırıtırdı. Annesi beddua ederdi ona; ” İlâhi boyun posun devrilsin çocuk,” derdi. Boyu posu devrilmek, ölmek demekmiş....Çok yaramazdı ama, yine de onun ölmesini istemezdim.
Çoğu zaman annesi onu tutup dövmeyi başaramazdı. O kaçar, annesi kovalardı. Kazara yakalandığı zaman da annesinin elinden cıva gibi kayar giderdi. Tutabilene aşk olsun! Çünkü çok iyi koşardı, kaçarak dayak yemekten kurtulurdu. Birkaç defa annesinden kaçıp, bizim eve gelmişti. Kendisini çok ayıplıyordum. Ben ve kardeşlerim onun yaptığı şeyleri yapmıyorduk. Biz akıllı çocuklardık(!) .
Bir gün annesinin dayağından kaçıp bize geldiğinde; “ Şimdi annenden kaçıp dayaktan kurtuldun, fakat eve nasıl olsa gideceksin, sonunda yine dayak yiyeceksin, ” dediğimde; arsız arsız sırıtıp omuzlarını silkeleyerek, “ O zamana kadar annemin hırsı geçer, hatta bazen beni döveceğini unutur bile, boş geeeeç,” demişti. Bana kalırsa, kaçtığı için annesi daha fazla sinirlenecek, belki daha fazla dövecekti. Aslında dövmekle terbiye olmazmış çocuk, annem öyle diyor. Ben onun annesi olsaydım, dayaktan anlamadığına göre ona başka cezalar verirdim...Hiç şeker vermemek, dışarıda oynamasına izin vermemek gibi. Ya da onu gece karanlık bir odada yatırmak gibi. Hem de tek başına. Korkunca, aklı başına gelirdi belki....
Annem ikide bir “ O da akıllanır o da akıllanır, gün ola harman ola, ” deyip duruyor. Göreceğiz bakalım.
Tamamını Oku
