Uslu bir çocuk gibiydim
Bütün deliliğime rağmen
Sanmayın ki her zaman böyleydim
Binde bir,veya bazı,bazen
Herşeylere aklım ererken
Aptal aptal bakınıyordum
Herbirşeye gücüm yeterken
Zavallı,uysal bir çouk oluyordum
Çünkü o zaman,o an,o benimleydi
Neden bilmem? İplerim hep elindeydi
Koca adam,yaramaz çocuktan korkardım
Yaramaz Çocuğu kovar,uysal olur çıkardım
Borumu! ! İşin ucunda sevgilim vardı
Yaramaz olursam belki benden bıkardı
Fakat,günü geldi uysallıkta para etmedi
Ayrıldık bir gün,mevsim bahardı
İlk önceleri dertlenmiş,bayağı üzülmüştüm
Sonraları,gidişine bıraktım hayatı
Uslu çocuk gitti,geri dönmemecesine
Yaramaz çocuktu artık yaşayan hayatı.
7.eylül.02
izmir
Kayıt Tarihi : 10.1.2009 08:07:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!