Yaram Sızlar Aney Şiiri - Baki Ortak

Yaram sızlar aney…
Böğrüme çökmüş bir taş gibi,
Nefesim dar, içim kanar…
Geceyi yarıp geçsem
Yine de yetişmem kendi acıma.
Bir yangın var içimde aney,
Ateşi görünmez, dumanı sessiz,
Ama külleri her yana savrulur
Ben her nefeste biraz daha eksilirken…

Yaram sızlar aney…
Duyuyor musun?
Bir annenin evlâdına yaktığı ağıt gibi
İçimden yükselir bu sızı,
Ne susar, ne diner, ne de beni bırakır.
Dizlerim titrer, ellerim titrer,
İçimdeki çocuk hıçkırıklarından
Uyuyamaz artık geceler.
Her “aney” deyişım
İçimde paramparça olmuş bir duanın çırpınışı…

Yaram sızlar aney…
Bir yol uzanır önümde,
Kuru, soğuk, taşlı…
Kimse bilmez o yolda
Kaç defa düştüğümü,
Kaç defa ölür gibi susup
Tekrar kalktığımı.
Ama ben bilirim…
Yüreğimin içindeki o çığlığı ben duyarım.
Dışıma vuran bir damla gözyaşıysa
İnan aney,
İçimde bir deniz taşar da
Yalnız ben boğulurum.

Yaram sızlar aney…
Bir gölge geçer yanımdan
Belli ki bir hatıra,
Kim bilir hangi sözden, hangi yüzden kopmuş;
Ben ona tutunurum bazen,
Çünkü insan acısına bile sarılacak
Bir sıcak arar işte…
İçimdeki bu yarım kalmış hayatın
Sana dönen tarafı ağlar en çok,
Sen duy diye,
Sen bilesin diye aney…

Yaram sızlar aney…
Her hecesi ağıt,
Her nefesi hüzün,
Her kelimesi sanki bir mezar taşı
Gibi ağır gelir yüreğime.
Dünya gülse de,
Benim içimde hep bir matem yürür.
Bir yanım “git” der acıya,
Bir yanım “kal, alıştım” der;
İkisi de ben…
İkisi de yalnız…
İkisi de yaralı…

Ve ağıdın sonunda,
Söz biter, nefes yavaşlar…
Gecenin tam ortasında
Bir isim kalır geriye:

Kul Ortak diye:

Bu yüreğin en derin yerinde
Sessizce Kanayan o yarayı
Söze döken bir kul sadece…
Bilinsin aney:
Ne kadar acırsa acısın içim,
Kul Ortak yazdıkça
Ağrım biraz daha konuşur,
Ağıtım biraz daha tamamlanır gibi olur…

KUL ORTAK