Yaram derin Şiiri - Selva Durmazemir

Buhranlar anaforuna
Dalıyorum bazen umarsızca
Varlığımın kaybolduğunu hissediyorum
Kayboluşun izlerini bile kaybediyorum
Bazen kendimi bile tanıyamıyorum
Yol yokuş ve çok yoruldum
Nefesim kesiliyor, bakışlarım bulanıyor
Gözlerim kararıyor
Gönlüm derin hayallere dalıyor
Bir sessizliğin içinde kayboluyor..
Yaram derin, kanadıkça kanıyor
Merhem bile etkisiz şu aralar
Sabrım perişan, benliğimi zorluyor
Fırtına öncesi sessizlik sanki kapımda
Aşmak çok güç bu durumu,
Beni bir hayli yıpratıyor..
Kimi zaman derdimi unutuyor
Dünyanın geçiciliğini anımsıyor
Şöyle bir silkiniyorum!
Kimi zamanda o derdimin ateşinde kavruluyor
Ve affet Yarab!
Nolur yardım et Yarab nidasıyla
Rahmana sığınıyorum..
Bilmezdim yazmanın bu denli rahatlatıcılığını
Alıp beni sakin ve huzur bulacağım yerlere götüreceğini
Yazmaya başlamadan önceki sıkıntımı süpüreceğini
Tahmin bile edemezdim
Harflerle birgün böyle hemhal olacağımı
Cümlelerin içinde kendimi bulacağımı..
Belki de sözlerin beni dünyalarına davet edişi
Kimbilir belki de yaşadığım sıkıntının hikmetlerinden biri
Beyaz kağıdı, kara kalemi bulmak
Siyah beyaz atmosferin gerçekliğini anlamak
Siyahın beyazın birbirine aşkını idrak etmek
Dünyanın yüzünü görmek
Ve bağlanma bu yalan dünyaya diye çığlık atmak
Hayat denen bu alemde
Haketmediğim birşeye reva görülmek
Bir türlü hikmetini anlayamamak
Sebep ve sonuç arasında bağlantı kuramamak..
Sevdiğim birşeyle imtihan olmak
Kaybetme korkusuyla yaşamak
Bir nevi sırattan geçiyor gibi olmak
Boşluklara dalmak..
Sonra çok şükür ki oradan yine çıkmak..
Gelgitler anaforunda meçhule doğru böyle yol almak..
Zormuş..Lakin her zorluğun içindeki o kolaylığı bulmak için
Bir duanın merhamet dolu kollarına atıyorum kendimi..
Yarabbi geleceğim sana emanet..
Yarabbi herşeyim sana emanet..