Yaralım Şiiri - Yıldız Böceği

yüzünden güz rengi dökülüyordu yaralım
alnında külle çizilmiş bekaretin işareti var gibiydi
herkese inat
bu bekaret işaretini geceleri bile çıkartmadığı
kendi yıkayıp, kendi ütülediği, kendi sardığı
yüreğindeki kanı eksilmeyen kara sargıda saklıyordu..

gözleri her şeye ama
dili bir tek O'na lal idi.

kendini kendi içine hapsetmek
dünya yalnızca O'nun teninde sürüyordu artık
iç benliği arınmış mıydı kötülüklerden ki;
oturmuş kefenini dokuyordu yaralım
sanırdım ki;
gündüz akşama kadar yanık yanık dokuyor
dokunması bitecek korkusuyla
gece sabaha kadar söküyor..
yoksa;
yalnızlığını mı çoğaltıyordu bununla
oysa;
yalnızlıkla aralarında köprü kurulmaz bir uçurum vardı..

gözleri her şeye ama
dili bir tek O'na lal idi.

kötülükle geçmiş bir ömrün kefaretini
dünyaya son bir iyilikle ödeyeceğine inanmak..
sevmek ölürcesine sevmek yaralım...