Yaralı Yürek Şiiri - Özlem Geray

Ümitler bittiğinde
Yürekler yaralıdır..
Yürekler ezilmiş ayaklar altında.
Ve bir kapı aralığında sıkışmış,
Daralır da daralır ruhlar,
Can çekişirler kapanırken kapılar.

Önce sözler tükenir; sonra gözler;
Bir zamanlar yakan o maviler, karalar, elalar
Akar nurları da, sanki kör bakarlar.
Kabul olunmamış dua, yerini bedduaya bırakırken,
Gönüller ölümü özler
Sevgililer gittiğinde..

Nedir kara sevdanın tarifi?
Acı kaleme dökülür mü?
Aşkın resmi çizilir mi tablolara?
Ve kapanan o taştan kapılar
Açılır mı bilinen anahtarlarla,
Dermanlar tükendiğinde? …

Ya yerde kalan o yürek?
Yerine koysan sığmaz artık …
Yerde bıraksan olmaz!
Bir kez çıktı mıydı yerinden,
Ve bir kez yara aldı mıydı derinden,
Kanadıkça kanar artık.
O yüzden aşıkların yürekleri ellerindedir,
Avuçlarındadır sıcacık; gizleyemezler!

Hastanın şifayı beklediği gibi,
Beklenir umutsuzca bir medet,
Sunulur o yürek artık her yaklaşana,
-elinde bir sargı bezi bir kan taşıyla-
Belki de kan kokusuna gelen bir leş kargasına..

Gelen vurur giden vurur hasetten,
Bir aşık düştüğünde…
Ve başına akbabalar üşüştüğünde
Ne farkı vardır yüreğin artık bir etten?

Sevgili terk eder gider, sevdası bittiğinde;
Geride kalan yürek biter, sevgili gittiğinde!