- Yaralı ve Yalnız Şiiri - Devran Demir

YARALI VE YALNIZ

-''Yaralı ve yalnız bir yazar''a,
hüzünle...-

Ayakların baş, başların ayak olduğu;
Her şeyin birbirine girip çığrından çıktığı,
Mihrabı kalmamış bir ülkede yaşıyordu.

Başdöndürücü bir hızla değişiyordu dünya.
Akıl almaz bir hızla kirleniyordu her şey.
Acıyla bakıyordu tükenen değerlere.

Hiçbir yerde iyiye ve güzele yer kalmamıştı.
Cahil ve kaba insanlar doldurmuştu her yeri.
İncelik ve bilgelik aşağılanır olmuştu artık.

Her şeyin rakamlarla ölçüldüğü,
Katı ve sığ bir zamanın yorgunuydu;
Derin bir hüzünle anıyordu geçmişi.

Kimseye anlatamadığı duyguları vardı,
Sürekli dayanılmaz bir çekip gitme
İsteğiyle boğuşuyordu içinde.

Bütün yakınları tarifsiz bir uzaklıktaydı;
Yaralı ve yalnızdı hayatta,
Yakın değildi çocukları bile.

Mağdur ve güçsüz kadınların
Hicranıyla doluydu -mutsuz ve muhtaç-
Çocuklar ağlıyordu rüyalarında.

Uzun ve ıssız gecelerde
Çekilip tenhaya sessizce
Saatlerce ağlamaktan başka
Hiçbir şey yapamıyordu.

II

Mezar taşlarından
Kalandı... en çok
Gözlüğünü unutuyordu.

Büyük ve gösterişli yapılar,
Uzun ve gürültülü caddelerden,
Ara ve sessiz sokaklara sığınıyordu.

Her zaman dalgın ve düşünceliydi,
Uzak bir yerlerden hep
Bir şeyler bekler gibiydi gözleri...

Bir yaprağı bile ezemeyecek kadar hassastı,
Küçük ayrıntılardan
Büyük öyküler çıkarmanın ustası.

Eskiden büyük bir merakla bilmek istiyordu herşeyi;
Günden güne derinleşen bir acıyla yılgın,
Unutmaya çalışıyordu şimdi birçoğunu.

Bir solukta değil, yavaş yavaş okunan
Sürükleyen değil, garip bir biçimde
Kendine çağıran kitapların yazarıydı.

Usul usul her sözcüğü
Yüreğinden geçirerek konuşuyordu.
Oturuşu-kalkışı, yürüyüşü ve duruşuyla
İnsanlarda saygın duygular bırakıyordu.

Kitaplar ve kitaplardı en yakın dostu.
Sessizliği seviyordu,
Güldüğü azdı.

III

Her gece onlarca kanaldan sızan
Tatlı ve zehirli sularla
Beyinler yıkanmaya devam ediyordu

Gazeteler bu süreğen temizliğin
Yarattığı kirliliği, her sabah
Sayfalarına taşımakla meşguldü.

Sürekli asık bir yüzle dolaşıp bağırarak konuşan,
En küçük birşeyden birbirini kırıp inciten
Bir kalabalığı anlamakta zorluk çekiyordu.

Herşeyi şuursuzca tüketmeye ayarlanmış,
En büyük hayali 'şöhret' olmak olan
Baştan çıkmış bir neslin şaşkını ve üzgünüydü.

Okumayan, düşünmeyen, sormayan;
Sevgisiz, güvensiz, ümitsiz
Çocuklar büyüyordu her yerde.

Sinsi ve merhametsiz bir yılandan,
Üzerine kapanarak
Korumaya çalışıyordu inançlarını.

Bir acı deniziydi yüreği;
Bir sürgün gibi yaşıyordu dünyada,
Ölülerden başka anlayanı yoktu.

IV

Ne mi yapıyor şimdi?

Gömüp nice acıyı içinin derinine,
Işıksız ve umutsuz bir dünyanın
Bir yığın sızısı ve kederiyle
Acıdan ölmemek için yazıya,
Çıldırmamak için
Gözyaşına sığınıyor hâlâ...

(İstanbul,
nisan-mayıs 2007)