Umut bir güneş gibi doğarken dünyaya
Çamura yalana riyakârlığa bulanmışçasına batışını seyrettim
Seni doğan güneşe benzettim
Yılmadan ama umutla her yeni güne yeniden doğuşunu
Yalansız dolansız mert halini sevdim
Kimsesizlerin kimsesi olma kavganı
Yüzünde tebessüm maskesiyle
Bir yerlere yetişme çabanı sevdim
Bir kaçışlarını sevmedim
Gözlerinde hüzne
Çocuksu bakışlarındaki saflığına asıldı kaldı kalbim
Beni kördüğüm edip
Ruhumu kıskaca salışını sevmedim
Herkese yetiştin de bir bana yetişmedin
Söylesene sana bir ben mi fazla geldim…
Sevdanın kapanına düştüm
Kaçışım çıkışım yok
Gökyüzü sen gibi bana küsmüş
Ne mehtap var ne bir yıldız
Bahtım gibi kararmış
Görüyorum bulutlar toplanmış
Gelmekte olan fırtınanın habercisi gibiler
Ruhum çaresizliğin cenderesinde bağırıp çağırıyor
Gören yok duyan yok
Yağmurlara karışıyor gözyaşlarım
İsyanım gök gürültüsüne karışıyor
Sevda çıkmazı bu kadar mı zor…
Oysa sonu gelmez bozkırlarda
Seninle çiçek toplamak vardı
İplik gibi uzayıp giden imce derelerde ele ele yürümek
Bir Selvi ağacının gölgesine uzanıp
Dizlerinde sonsuz bir uykuya dalmak vardı
Ben seni ölmek için sevmişim
Bunu ne sen anlayabildin ne ben
Sen beni bana küserek öldürdün…
©
24 Ekim 2024
20:26
Kayıt Tarihi : 24.10.2024 22:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!