Yaralı ruhun Feryadı anneye sesleniş 23: ...

Yaralı Ruhun Feryadı
Anneye sesleniş

Anne,
gözünden sakınıp büyüttüğün bu kalbi,
dost bildiklerim hoyrat elleriyle yordu.
Sırtımda ihanetin ağır yükü,
kalbimde "dünyam" dediğimin bıraktığı yara.
Bir rüya sanmıştım güveni,
oysa her şey, herkes yalanmış.

Düşmeden düşürdüler,
ölmeden mezara koydular beni.
Ne kadersizmişim meğer,
senin kanatların altında büyüttüğün kızını
param parça ettiler anne.

Sana degil isyanım anne ama bu,
acım ağır, çok ağır.beee
Kimi dost dediklerim sırtımda bıçak izi bıraktı,
kime "canım" dediysem canın cıksın dedi kalbimi yaktılar
Senin onca emek verdiğin,
bir avuç sevgiyle büyüttüğün beni
kül edip savurdular.

Biliyorum, anne,
senin suçun değil bu acılar,
ama içimde biriktirdiğim her kelime,
konuşmak isteyip de sustuklarım,
yavaş yavaş öldürüyor beni.

Her gece gözümü kapattığımda,
içimde bir düğüm daha atılıyor,
kimseye anlatamadığım,
sadece sana fısıldayabildiğim bu dertler,
büyüdükçe büyüyor,
sessizce içime çöküyor.

Dostlukların yalan olduğu bu dünyada,
hayallerim boş, umutlarım yarım,
senin bana öğrettiklerinle direniyorum,
ama her geçen gün bir adım daha uzağım kendimden.
Yollar kapkara, çıkış yok anne,
ne yana baksam bir başka ihanet.

Sığınacak bir yer kalmadı bana,
toprak atıldı üstüme sağken,
öylece bırakıldım, kimsesiz, çaresiz.
Dünyam dediklerim,
bana hayatı zindan etti.
Yalnız kaldım, senin o güven dolu ellerinden uzakta.

Anne,
senin gözünden sakındığın kızın şimdi bir enkaz,
bir hayalet gibi dolanıyor acıların içinde.
Sana isyanım yok, ama bu dünyaya kırgınım,
bana dost dediklerinin açtığı yarayla,
kendimi her gün yeniden bulmaya çalışıyorum.

Öyle bir yol arıyorum ki, çıkışı yok,
ne kadar gitsem sonu karanlık.
Bu acılar, bu ihanetler içinde,
ölmeden mezara konmuş gibiyim, anne.
Ama yine de vazgeçmiyorum,
çünkü senin o sevgini, emeklerini,
yüreğimin en derin yerine gömdüm.