Yaralı Ruh Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Hayat benim meydan savaşım
En çok da kendimle savaşıyorum
Laf söz dinlemeyen bir kalbim var
Gider en imkânsızı sever
Sonra da sabahlara kadar kanar durur
Kendisine bile yetişemezken
Herkese yetişmeye çalışır
Oysa bilir kimseye yetemeyeceğini
Zavallım, ne yapsın
Başka bir yaşam şekli bilmiyor
Didiniyor çabalıyor koşturuyor
İlla ki beni de bir anlayan olur umudunu taşıyor
Geçmişine pişmanlıkla bakarken
Bugün aynı hataları tekrarlıyor
Hani biraz ders alır insan
Yok, bu bir şey anlamıyor
Hala geleceği geçmişin gölgesinde kurmaya çalışıyor
Soruyorum, sen neden böylesin
Ne yapayım diyor ne yapayım
Ben böyle biriyim işte, değişemiyorum
Sevmekten vazgeçemem, başka türlü yaşayamam
Sevgim olmazsa kururum
Umutlar beslemezsem ölürüm
Oysa gömülmeyi unutulmuştu
Bunu bile anlamamış garibanım...

Kaç kez ihanet kurşunlarıyla vurulmuş
Hoşgörüsü suiistimal edilmiş
Saygısı acizlik sanılmış
İyi niyeti sabrı oyuncak olmuştu
Hala herkes bir şeyler çalarken kendisinden
O sevmeden yaşayamam deyip
Fakir gönlünde yarınlara dair umutlar biriktiriyor...

©
24 Ekim 2024
09:42