Yaralı Kukla Şiiri - Fatma İlan

Özlem demişin adına,
Benden düşen gözyaşlarına.
Sevginin kuralı yoktur aslında,
Yaşanır sadece iki kişi arasında.

Çalışmana bakmaz sevda,
Alınmaz ki parayla.
Sen de kapat kapını,
Yitik dediğin sevdaya.

Bir tek sen değilsin çocuk olan,
Yaşamadıklarına kahrolan.

Haykırmak nafile göklere.
Sevda dediğin sığmaz tek bir renge.
Yüreğini koy bir köşeye,
Bak bir geride kalan günlere.

Boşlukta olan beden mi sadece,
Ruhunu unuttun kimbilir nerede?
Bana Fatoş derler bu yalan alemde.

Bu kadar kolay mı, unutmak o yüzü?
Beni bulmadın mı, bu yılın son güzü?

Konuşan sen ol,
Dinlerim her zaman seni.
Bakışların bilinmezlikte,
Göremedim yüreğini.

Biliyordum aslında, ruhun çocuktu.
Bedenin adamdı.
Bu yüzden anlamadın,
Savaşta mıydın yoksa barışta mı.

Bakamam hiç bir zaman o meçhul gözlere.
Aldanma sen, yıllanmış resimlere.
Belki elin yanacak, o sigara külünde.

Aynı olan zaman mı, yoksa insanlar mı?
Yıkılmış, dökülmüşsün bunlarda yalan mı?
Sen kırık kukla, bense yaralı.
Sonuç vermez ki ikimizin tamamı.

Sen kaçtıkca uzardı yollarım.
Ölüp ölüp dururdu, kuklamın umutları.
Sır olur giderdi Fatoş'un yarınları.

(İzmir, 25.10.2008)