Yaralı Kalp Şiiri - Necati Şimşek

Bir yaralı kalbim var, için için kanayan
Yıllardır hiç gülmeyen, hep huzuru arayan

İnsanlar kırar beni, hakir görür, hor görür
Çelmeyi takmasalar, ayaklar rahat yürür

İç çektikçe artıyor, derindeki sızıntı
Ne kanı durduran var, ne tortuya kazıntı

Besleyen yok arkadan, bitmek üzere akan
Kan değil sanki artık damarımda dolaşan

Bir vefa göremedim, kim geldiyse yanıma
Herkes kırıyor beni, yetti artık canıma

Sanki borçluyum gibi, bedel aldılar benden
Çok kırdılar kalbimi, “ama hiç istemeden! ”

Etrafımı çevirdi sonra kalbime girdi
Kime dostum dediysem kalbimi dipten deldi

Hep sevgiyle çarpmalı insanların kalpleri
Sevgiyi paylaşmalı, paylaşmalı dertleri

Her gün arar dururum beni candan sevecek
Kim bilir nasıl yerden, nasıl kimse gelecek

Yama tutmuyor artık, büyüdü delik hepten
Kırıldı aciz kalbim, her gün pek çok sebepten

Merhem de kar etmedi, yaralar kapanmıyor
Kimse gelip yanıma derdim nedir sormuyor

Nerdesin nazlı güzel, günler geçip gidiyor
Gün geçiyor geçmeye ömürler tükeniyor

Diner mi bilmem bir gün şu kalbimin yarası
Herkese ibret olsun bu yaşam macerası

09.05.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara