Yaralı kalem
Yüreğimdeki sessizlik
Gözyaşlarım akıyor, sessiz çığlıklarla,
Her damlası kalbime bir bıçak gibi saplanıyor.
Gecenin karanlığında nefessiz kaldım,
Kimsesizliğim bir gölge gibi sardı ruhumu.
Kimse anlamadı içimdeki fırtınayı,
Kelimeler yetmedi, sustu dudaklarım.
Yüreğimdeki acıyı kim bilir, kim duyar?
Bu kimsesizliğin yükü ağır, taşınmaz...
Her solukta biraz daha kayboldum,
Sessizliğimde boğuldum, varlığım yok oldu.
Belki de yalnızca yazmak kalır bana,
Bu acıyı satırlara döküp biraz olsun hafiflemek için.
Her mısra bir yara bandı gibi kapanır,
Ama izleri kalır yine de...
Bu kelimeler, bu acı,
Bize düşen bir yük, bir miras belki de.
Kelimelerden bir köprü kuruyorum,
Yüreğimde birikmiş ne varsa dökülsün diye.
Sığındım harflere, belki biraz dindirir acıyı,
Her satırda bir nefes, her cümlede biraz daha derin...
Duyulmayan sesler yankılanıyor içimde,
Sustum ama içimde çığlık çığlığa feryatlar var.
Her biri yüreğime saplanmış, kanayan bir yara,
Ve işte, bu kelimelerle biraz olsun sarıyorum o yarayı.
Gecenin sessizliğinde kaybolmuş gibi,
Bir başıma, her şeyden uzakta...
Bu acıyı anlatmak, belki de tek yolum,
Kalemi tutan elimde bile titreyen duygular var.
Beni anlayan olmaz belki,
Ama bu şiir benimle yaşar.
Her dizede biraz daha özgürleşirim,
Yüreğimdeki tüm yükü ona bırakırım.
Kayıt Tarihi : 24.9.2024 15:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İçsel acıyı, duygusal çatışmaları ve kelimelerin iyileştirici gücünü anlatıyor. hissettiği derin duyguları, yaralarını ve yalnızlık hissini kelimelerle dışa vurma çabasındadır. Her dize, bir nefes gibi, acıyı dindirmeye ve özgürleşmeye yönelik bir yolculuğu simgeliyor. Kısacası, içsel bir hesaplaşma ve kelimelerle yapılan bir iyileşme sürecidir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!