Yaralı Kadın Şiiri - Necmettin Özgürsoy

YARALI KADIN

Islak gözlerinin buğusu yaktı beni.
El açmış semaya dua eden kardelen yaprakları,
Bahar yağmurlarından ıslanmış.
Buğday başaklarından süzülen çiğ taneleri,
Buram buram tüten toprak kokusu.
Belirsiz bir ıssızlığın, ürperten soğuk nefesi.
Kadere isyanın bir nişanesi yahut,
Patlamaya hazır bir volkanın belirtisi.
Kirpiklerde birikmiş üç beş inci tanesi…

Dudaklarda acı bir tebessüm.
Çığlıkların anlatamadığını ifade eden.
En usta kalemlerin derin hatlarla çizdiği,
Yaralı gönüllerin teessürlerini belirten.
Akşamın kasvet çöken alaca karanlığında,
Tepelerin üstünde kümelenen, cehennem kızıllığı,
Ruhumun derinliklerine düşen, ölüm sessizliğinde.
Boşlukta asılı kalmış, alev alev yanan dudaklar,
Gecelerimi aydınlatan, o masum gözleri yaktı beni…

Buğulu gözlerinden bir yol düştü gönlüme.
Akıp giden kaynar bir nehir misali.
Ateşiyle günahlarımdan temizlenip, arındığım.
Bir mecnun misali, narına yanıp tutuştuğum.
Belki çok yakınımdasın, belki de fersah fersah uzak.
Duyguları körelmiş, kara zindanlara mahkûm.
Solgun, boynu bükük bir lale gibi mahzun.
Bilmem ki, bana da bir yer var mı?
O hayatı umursamaz yalnızlığında,
Gözü yaşlı, kalbi kırık, yaralı kadın…

18. 04. 2011