Yaralı Gönül Şiiri - Yavuz Selim Bulut

“Ne var ki kıyamet mi koptu?” derler,

Bilmezler gönül koptu, kalp terler.

Yükü ağırdır, yıldızlar ağırdır bu gece,

Cümle ağırdır, taşımaz hiçbir hece.

Kalbim kâğıttan ince, bata bata yazdı kalem,

Gözyaşı izli her harfine atılır sırlı kadem.

Ruha ağır gönül direksiz yıkılır can kalem,

Heyhat taşları savrulur yazılır tarihe matem.

Ruhumun gözünden yaşı silen geceler

Yarın gündüz dertlerimi yeniden heceler.

Kader rüzgârı, fermanı harflere üfler,

Her harfi Kafdağı'nda savruldu nilüfer.

Toplar yaprağını Selim, kalmadı gönül yâdı.

Kalp yarasına sarsa da yâr mecali kalmadı.

Lakin umudum haktır benim düşsem de ben de

Medet beklemem rezildir nefs-i emmare.