Yaralı Gönül Şiiri - Mehmet Sedat Kurt

Yağmura küsmüşsün ben gideli.
Rüzgâr eşliğinde ağlıyormuşsun…
Solmuş baharında bütün yapraklar.
Gülüyormuş yüzüne bütün yalnızlıklar…
Dönmeyi isterdim zambak gözlerine yeniden.
Hâlâ güneşimsin düşlerimin ırağında.
Sanma ki bu gönül hoş, sensiz sabahlarda virane.
Ama yaralı bu gönül.
Dönsem dert, dönmesem deli divane.
Sensiz yağmurlar düşüyor benim de yüreğime.
Sonbahar uğultusunda nice deli rüzgârlar,
Hayran deli yalnızlığıma yıldızlar kadar…
Hasret adlı mevsim değişimi bu.
Alışamadı yüreğim…
Hesaplarımın tutmadığı her düşümün arası bir sen barındırdı, en ufak kaçamağında.
Sözlerimin her bitişi seninle noktaladı sohbetlerimi.
Duyduklarım adınla başladı, söylenenler hep seni fısıldadı yokluğunda…
Bütün hayat seni yazdı aslında ben senden gideli…
Nefes alışlarım oksijenim ilan etse de seni bana,
Yaralı bu gönül,
Ama dönsem dert, dönmesem deli divane…