Yaralı Gönlüm Şiiri - Kemal Doğanay

Söylemeyin anneme buralarda garibim,
Garibin ekmeğini bölmek istemiyorum.
Bilenlere sorsunlar bu dünya da ben kimim?
Bu acılar içinde gülmek istemiyorum.

Ateşler de yanarken can bedende üşüyor
Karnımda ki ağrılar sanki taşlar düşüyor
Sılada ki dostlarım göz önümden geçiyor,
Çağırsalar yanına gelmek istemiyorum.

Melekler cennetine götürürüz dediler
Geride kalanları süpürürüz dediler
Sende ki acıları bitiririz dediler,
Bu hikmetin sırrını bilmek istemiyorum.

Uzatma yeter artık beklemekten usandım
Sevdaya düştüm yine çıra misali yandım
Bana arka çıkanlar hasretlik çeker sandım,
Yaşadığım yılları silmek istemiyorum.

Varsın yaylaların da koyun kuzu olmasın
Binbir renkli çiçekler çok erkenden solmasın
İsterim ki yolcular yollarından kalmasın,
Çekilen çileleri görmek istemiyorum.

Doğanay’ım sandım ki ayrılık bana yeter
Ocağım sönse bile başımda duman tüter
Bahçeler kurusa da evimde güller biter,
Hasretlik çeke çeke ölmek istemiyorum.